„Przy okrągłym stole zasiadały dusze i wybierały dla siebie temat następnej lekcji. Najbardziej odważna i najsilniejsza dusza wstała i oznajmiła:

- Tym razem wybieram się na Ziemię, żeby nauczyć się wybaczać. Kto mi w tym pomoże?

Dusze współczująco i z pewnym niepokojem spojrzały na nią i wszystkie na raz zaczęły mówić:

- To jedna z najtrudniejszych lekcji… Może ci nie starczyć jednego życia… Będziesz cierpieć… Bardzo ci współczujemy… Możesz sobie nie poradzić… Kochamy cię i będziemy cię wspierać…

Jedna z dusz powiedziała:

- Jestem gotowa ci towarzyszyć na Ziemi...

Jeśli nie wiesz co dalej, kochaj. 

Jeśli nie wiesz, w co wierzyć, kochaj. 

Jeśli cokolwiek smuci Twoje serce, kochaj.

Po prostu kochaj.

Tak na przekór. 

Tak mimo wszystko. 

Ktoś kiedyś powiedział:

Na początku było słowo.

Ja powiem inaczej. 

Na początku byłam ja. 

Miłość.

 

Lubię patrzeć w gwiazdy. 

 

 

 

Nie szukaj kogoś, z kim możesz być, lecz kogoś bez kogo nie możesz żyć… 

 

Przeczytałam słowa.

 

I mnie zmroziło.

Dlaczego? 

Dziś wiem, że to gotowa recepta na unicestwienie.

Na unicestwienie samego siebie. 

Dziś to wiem. 

Kiedyś było inaczej.

Kiedyś nie wiedziałam. Kiedyś wierzyłam, że tylko ten drugi człowiek może sprawić, że będę tak naprawdę szczęśliwa. I kiedy taki człowiek się pojawił, oddałam całą siebie. Wszystko było. Motyle w brzuchu, chemia, każda minuta razem, seks z kosmosu, niekończące się rozmowy. A jednak pewnego dnia wszystko się skończyło. Ktoś, bez kogo, wydawało się, że nie mogłam żyć, odszedł. Myślałam, że to koniec. Wydawało mi się, że nie przeżyje. Bolało wszystko. 

Nawet oddychanie bolało. 

Na szczęście przeżyłam.

Dziś wiem, że była to najważniejsza lekcja w moim życiu. 

Co zrozumiałam?

 

Lubię patrzeć na morze.

Dlaczego? 

 

Wszędzie mówi się, pokochaj siebie. Zwykle kojarzymy to z rozwojem duchowym. Myślę jednak, że kochając siebie, dbamy również o swoje ciało. Potrafimy o nie dbać. Chcemy. 

Sprawia nam to przyjemność. 

Niby proste. 

A jednak w naszym ciągłym zabieganiu bardzo często dzieje się tak, że nie dbamy o siebie.

Pamiętam, jak wyglądało moje życie 10 lat temu. Dobrze, że przeżyłam.

I to niestety nie żart

Dziś jestem na szczęście zupełnie gdzieś indziej. Zmieniłam swoje nawyki. Nauczyłam się, że małymi krokami, można zmienić wszystko.

Swoje życie też. 

Łatwo jednak nie było. 

Urodziłam się w latach siedemdziesiątych.