Akceptacja...

Akceptacja 

Słowo, którego się uczę.

Akceptacja już bez walki. 

Bez tego ciągłego gadania. 

Bez tłumaczenia w nieskończoność. 

Bez tego chcenia za bardzo.

Akceptacja tego, co się dzieje w moim życiu. 

Akceptacja ot choćby tego, że ludzie odchodzą. 

Dla mnie 

Trudne 

Dlatego ta moja akceptacja rodzi się w bólach. 

Ale w moim życiu już tak jest. 

Te słowa, które do mnie przychodzą i nie chcą odejść to takie wiadomości z góry.

Tak czuje. 

Instynktownie. 

Tak było ze słowami, 

W moim życiu dzieją się Cuda. 

Przyszły do mnie, kiedy nie wierzyłam w te Cuda. 

Nawet chyba się ich bałam.

Bałam się też dziękować.

Chciałam się schować. 

Może i nawet umrzeć. 

Ale z jakiegoś powodu przyszło do mnie to całe, 

W moim życiu dzieją się Cuda. 

I nie chciało odejść. 

Chodziło cały czas po głowie.

Uporczywie. 

Można rzec nachalnie. 

W końcu Uwierzyłam. 

A może zawierzyłam tu lepiej pasuje. 

Na tyle mocno, ze te Cuda zaczęły się dziać. 

Tak naprawdę. 

Dziś te słowa są moje. 

Kocham je. 

No i te moje Cuda. 

Więc jeśli teraz chodzi mi po głowie ta akceptacja, to spróbuję zaakceptować to, czego nie mogę zmienić. 

Siłę do tego, co mogę zmienić, mam. 

I myślę, potrafię w końcu odróżnić jedno od drugiego. 

To, co mogę zmienić, od tego, co muszę zostawić za sobą. 

Dobrego Dnia Wam życzę. 

Edyta Maria Bożydar 

Z cyklu 365 okazji, by być szczęśliwą.