Blog

Jakiej rady byś udzielił sobie za młodu? Tam wtedy, gdy wszystko jeszcze mogło się wydarzyć. 

Co powiedziałabym sobie? 

Kto z nas nie marzył, by, choć raz kochać tak naprawdę?

Tak do końca? 

Tak bez żadnego, ale? 

Kto z nas nie marzył, by spotkać taką miłość?

Taką na zawsze. 

Myślę, że nie ma człowieka.

My ludzie chcemy kochać.

Chcemy.

Ale czy wiemy, jak to jest? 

Ale czy naprawdę wiemy, czym ona jest?

Ta miłość niesforna? 

Czy naprawdę wiemy, o co prosimy? 

Czy wiemy, czego tak naprawdę chcemy?

Czy jesteśmy gotowi, by ją przeżyć?

Tę miłość?

Tę prawdziwą? 

Ot.

Dobrze wiedzieć czego się chce.

Dlaczego tak?

Przychodzi w życiu taki moment, że tracisz już do cierpliwości do ludzi, do miejsc, do zdarzeń, z którymi nijak Ci po drodze.

Nie masz już potrzeby, by pukać do wszystkich drzwi zamkniętych i wchodzić we wszystkie, te otwarte. 

Przestajesz w końcu wchodzić oknem, gdy nikt na Ciebie w drzwiach nie czeka. 

By usłyszeć innych ludzi, trzeba nauczyć się ich słuchać. 

By zobaczyć innych ludzi, trzeba nauczyć się ich widzieć, nie tylko patrzyć w ich stronę.

By zrozumieć innych ludzi, trzeba by nam ubrać buty i choć trochę, razem z nimi tej ich drogi przejść.

Ot. 

Trzeba z nimi być.

Tak po prostu. 

Ludzie nieustannie narzekają, że nie mogą zrobić tego czy tamtego. 

Szczęście w małżeństwie nie jest czymś, co po prostu się zdarza. Dobre małżeństwo musi być tworzone codziennie . Nigdy nie daj sobie wmówić, że jesteś za stary na trzymanie się za ręce. Gdy mówisz "Kocham cię", przynajmniej raz dziennie budujesz to przeświadczenie w drugim człowieku . 

Dobrze jest kochać i być kochanym.

Tak po prostu.

Bez względu na to, co zrobisz i tak znajdzie się ktoś, komu nie będzie się to podobać.

Więc?

Wrzuć na luz. 

Rób swoje. 

Bądź prawdziwa. 

Gdy chcesz kochać, kochaj. 

Gdy chcesz płakać, płacz. 

Gdy chcesz odejść, odejdź. 

Bądź sobą. 

Może co prawda nie zadowolisz wszystkich, ale jest szansa, że zadowolisz siebie. I o to, myślę, w tym wszystkim chodzi. 

To myślę, jest najważniejsze. 

By być Sobą. 

By być szczęśliwą.

Ot. 

By być naprawdę w tym swoim życiu, a nie tylko w nim bywać.

Edyta Maria Bożydar 

"Żyło sobie zwyczajne małżeństwo. Mąż miał na imię Jan, a żona – Helena.

Wracał mąż po pracy do domu, siadał w fotelu o oglądał telewizor lub czytał gazetę. Żona jego, Helena, przygotowywała kolację. Podając mężowi kolację, ciągle burczała, że on w domu nic pożytecznego nie robi, pieniędzy mało zarabia… Jana denerwowało burczenie żony. Ale nie odpowiadał jej obraźliwie, tylko w myślach sam do siebie mówił: „Sama – leń i flejtuch, a jeszcze innych poucza. Kiedy braliśmy ślub, była całkiem inna – piękna i czuła”.

Pewnego razu, kiedy zrzędząca żona zażądała, żeby Jan wyniósł śmieci, on, z niechęcią odrywając się od telewizora, poszedł do śmietnika. Wracając, zatrzymał się pod drzwiami i w myślach zwrócił się do Boga:

- Boże mój, Boże mój! Nie układa się to moje życie. Czy całe wieki będę się męczył z tą zrzędliwą i brzydką żoną? To męczarnia, a nie życie.

I nagle usłyszał Jan cichy głos Boga:

Przeczytałam słowa Dominiki Dworak. 

Nie ma czasu dobrego właściwego na coś. Tak jak i nie ma czasu nieodpowiedniego. 

Czas jest jeden, zawsze ten sam. 

To my jesteśmy na coś gotowi lub nie.

Ot.

Dobrze powiedziane...

,, Byłem sam w całym przedziale pociągu.

Potem wsiadła jakaś dziewczyna - opowiadał pewien niewidomy hinduski chłopiec.

- Mężczyzna i kobieta,

którzy ją odprowadzali, musieli być jej rodzicami.

Dawali jej mnóstwo rad i wskazówek. Nie wiedziałem jak wyglądała dziewczyna,

ale podobała mi się barwa jej głosu.

Czy jedzie do Dehra Dun? - pytałem się siebie, kiedy pociąg ruszał ze stacji.

Zastanawiałem się, jak mogę nie dać po sobie poznać,

że jestem niewidomym.