Blog

Ostatnio mierzę z refleksją. 

Są ludzie, którzy szczypią.

Ta ich uszczypliwość no niby taka jest niegroźna.

No i jakby nie było, każdy ma prawo do swojego zdania.

Ale czy uszczypliwość jest potrzebna, by wyrazić swoje zdanie?

Samotność to stan duszy, nie ilości ludzi wokół.

Cholernie samotnym można być w tłumie.

Pośród ludzi.

W tzw. rodzinie.

Gdy ludzie chcą, ze sobą być w jakiejkolwiek relacji muszą, myślę sobie, nauczyć się spotykać w połowie drogi.

Muszą nauczyć się mówić do siebie

Proste, dobre słowa są dla nas dobre. 

Działają Cuda w naszym życiu. 

Dlatego ja dzisiaj, 

tak po prostu,

życzę Ci tego, co dobre dla Ciebie. 

Życzę Ci tego, co sobie myślisz, że dobrze by było, by było.

By się w końcu zjawiło. 

W życiu nie zawsze jest tak, jakbyśmy sobie tego życzyli.

Nie zawsze jest tak, jakbyśmy chcieli.

Każdy z nas codziennie z czymś musi się mierzyć.

Każdy z nas czasem i płacze, bo nie tak miało być.

Tak sobie myślę, chyba

każdemu z nas czasem jest źle.

Dlaczego, więc jeśli każdego z nas coś uwiera, to czemu tak różnie podchodzimy do życia?

Dlaczego jeden ciągle jest zadowolony?

A inny ciągle taki na nie?

Nie dlatego wpuszczasz kogoś do swojego życia, bo jest dobry w łóżku, bo ma niebieskie oczy, czy może się zakochałaś.

To są pozory.

Takie losu koraliki, by ludzkie oko przyciągnąć.

Ty wpuszczasz kogoś do swojego życia, bo tak się stać miało.

Bo tak się umówiliście.

Dawno temu.

Wydaje nam się, że czegoś nie przeżyjemy, a potem żyjemy ot choćby bez tych, których kochamy.

Bo my Kobiety jesteśmy Cudne

Tak po prostu

Wystarczy uśmiech i błysk w oku. 

Wszystko, co kochasz, zostanie z Tobą na zawsze. 

Poszukiwany Anioł Stróż...

Któż z nas, choć raz w życiu, nie chciał tak powiedzieć. 

No właśnie.

Czasem to nasze życie przewraca się do góry nogami.

Nagle.

Nikt nam nie daje czasu na zastanowienie.

Musimy tu i teraz podejmować decyzje.

Szybkie. 

Precyzyjne. 

Te właściwe. 

Jeszcze wczoraj marudziłyśmy, że nie wiemy, co na obiad, którą sukienkę włożyć, czy ten niebieski to naprawdę niebieski.

Dzisiaj?

Dziś zrobiłam coś bardzo prostego. 

Powiedziałam mojemu dziecku

Kocham Cię. 

Potem go przytuliłam. 

Tak po prostu.

Prosta historia, ktoś powie. 

Kocha?

Nie kocha?

Któż z nas,

choć raz w życiu,

nie zadał sobie tego pytania?

Jak się zapędzisz w taki ciemny kąt i nie wiesz, co dalej, to siądź i poszukaj zapałek.

Tak mi przyszło dziś do głowy. 

Naprawiłam się. 

Jestem zreperowana.

Na samą myśl się uśmiecham. 

Dobrze być zreperowanym

Takim naprawionym. 

To takie dobre uczucie. 

Polecam z całego serca.

A 

co tak konkretnie naprawiłam w sobie ?

Wtedy, gdy zrozumiemy siebie,

gdy poukładamy siebie od środka,

gdy będziemy wiedzieć,

czego chcemy, a na co nie możemy się zgodzić, jest większa szansa, że w naszym życiu zapanuje spokój. 

Że to, czego chcemy i to, co z tym będziemy robić, zacznie ze sobą współgrać.

Że w końcu zapanuje równowaga pomiędzy tym, co nasze, a tym, co na zewnątrz.

Że nauczymy się mówić nie już bez wyrzutów sumienia. 

Dla mnie? 

Czasem dzieje się tak, że chcemy komuś zrobić na złość.

Brniemy więc w coś,

co zupełnie nie jest nasze.

Nie pasuje nam.

Ale brniemy, żeby komuś zrobić na złość.

Może i sprawić ból.

To są te trudne lekcje.

Cholernie trudne.

Lekcje, które nie zawsze kończą się dla nas dobrze.

Co trzeba zrobić, by skończyły się dobrze?

Ktoś napisał. 

Niejednokrotnie za dużo, od razu chcemy.

Na już, na wczoraj. 

A

niech każdemu się darzy i przydarza we właściwym czasie.

Ktoś zadał pytania.  

A przeznaczenie istnieje ? 

I 

Co to właściwie znaczy?

Dobre pytania, myślę sobie. 

Zrozumieć, po co tu jesteśmy?

A po co? 

Bo czasem potrzeba czasu, by znów było dobrze... 

Rozczarowanie należy spopielić nie balsamować.

Przeczytałam.

Po mojemu?

I tak.

I nie.

Dlaczego nie?

Czasem jest tak byle jak.

My sami czujemy się tak byle jak.

Jest nam źle.

Czasem tak bywa.

Myślę sobie, każdy z nas coś takiego przeżył.

Co wtedy robić?

No można troszkę pomarudzić.

Ponarzekać też można troszkę.

Pod nosem nawet zakląć.

Wszystko zależy, co, kto lubi.

Przyszedł w moim życiu taki moment, że dotarło do mnie, że muszę coś wybrać. 

Opcję były dwie. 

Albo co jakiś czas życie na haju w odmętach wielkiego pożądania, co rozum odbiera, a potem cierpienie jak cholera. 

Albo dam szansę czemuś innemu.

Wybrałam opcję numer dwa. 

Dotarło do mnie, że

haj nie jest fajny.

Życie na ciągłym haju na dłuższą metę zabija.

Nie warto za kilka chwil w niebie, reszty spędzać w piekle.

Szkoda życia na haj.

Zasada jest prosta.

Nie pokochasz dobrze kogoś innego, gdy wpierw nie nauczysz się kochać tak dobrze siebie.

Dlaczego tak? 

Gdy uczysz się kochać siebie, uczysz się też dawać tę miłość drugiemu człowiek.

Gdy uczysz się kochać siebie, uczysz się też brać tę miłość od drugiego człowieka.

Bo miłość trzeba umieć nie tylko dawać, ale też i brać. 

I znów zaczęłam płakać.

Ktoś powie, że to smutne.

Ja jednak myślę sobie, że dobrze.

Płacz jest dobry.

Oczyszcza.

Uwalnia.

To co w nim smutnego? 

Wiesz po co tu jesteś?

Jesteś tu po to, by żyć.

By żyć i cieszyć się życiem. 

By doceniać proste historie. 

Dlaczego w pewnym momencie wybieramy to bycie w pojedynkę?

"Istnieją dwa sposoby istnienia.

Jeden zorientowany na strach.

Drugi zaś na miłość.

Życie, którym kieruje strach, nigdy nie może prowadzić ku głębokiej relacji. Boisz się i nie pozwalasz drugiej osobie, by poznawała cię naprawdę. 

Dzisiaj, tak po prostu, życzę Ci dobrego dnia. 

Życzę Ci 

Dobrych ludzi po drodze.

I uśmiechu.

I obecności.

I w końcu pokochałam siebie.

Pokochałam siebie taką, jaką jestem. 

I w końcu stałam się szczęśliwa. 

Stałam się szczęśliwa, taka, jaka jestem.

I w końcu poczułam się całością.

Poczułam się całością taka, jaka jestem. 

Przestałam słuchać innych, zaczęłam słuchać siebie.

Przestałam czekać, zaczełam kochać.

Przestałam prosić, akceptuję.

Dziś już nie szukam innych.

Dziś szukam siebie.

Życzę Ci 

Cudnego Czasu Zmartwychwstania

Czasu pełnego miłości.

Wydaje nam się, że to jeszcze nie dziś, nie jutro. 

Chłopaki nie płaczą?

Mamo nie pozwól, by to hasło stało się prawdziwe. 

Przychodzi w życiu taki moment, że tracisz tą cierpliwości. 

Do ludzi. 

Do miejsc 

Do zdarzeń, z którymi nijak Ci po drodze.

Przestajesz pukać do wszystkich drzwi zamkniętych i wchodzić we wszystkie, te otwarte. 

Gdy nikt na Ciebie w drzwiach nie czeka, 

przestajesz wchodzić oknem.

Odchodzisz. 

Chodzi o to, by nie szukać ideału.

Nie ma ideałów.

Każdy z nas ma swoje fisie. 

Jak to mówi moja znajoma. 

Chodzi o to, by spróbować zaakceptować drugiego człowieku takim, jakim jest.

Źle się dzieje, gdy nie wierzymy w siebie. 

Dlaczego tak reagujemy? 

Wmówiono nam, że wiara w siebie, to przejaw egoizmu.

Nie wierzymy więc w siebie, bo dookoła mówią, nie bądź egoistą. 

Gdzieś w oddali było słychać niewyraźne głosy.  

Była w końcu w kościele. 

Tu się umówili. 

On znał tylko to miejsce.

Parsknęła cicho na samą myśl. 

Niedorzeczność.

Że też dała się namówić.

Ona taka zawsze poukładana i niedostępna, teraz siedziała tutaj, czekając na Niego.

Wiedziała, kiedy przyszedł.

Poczuła jego zapach. 

Gio. 

To był ten zapach. 

Czas się zatrzymał. 

Byli tak blisko siebie. 

Tak blisko, że czuła jego oddech.

Nigdy mu potem nie powiedziała, co tak naprawdę tam wtedy czuła... 

Powoli robię się Kolorowa. 

Tak krok po kroku wychodzę ze smutnego pokoju. 

Mam odwagę żyć. 

Kiedyś, gdy myślałam, że skończył się świat, tam się schowałam.

W smutnym pokoju. 

Sekretem dobrego, spokojnego życia, między innymi jest otaczanie się ludźmi, którzy są po naszej stronie.

Pozytywne myślenie.

Czym jest? 

Czy jest nam potrzebne? 

Myślę sobie, że tak.

Dla mnie to nadzieja tak mimo wszystko. 

To dostrzeganie tego dobrego w tym trudnym

co nas spotkało.

Nic trudnego dostrzegać to dobre, gdy wszystko się układa, tak jak chcemy.

Gdy świat należy do nas.

Gdy kochamy i jesteśmy kochani. 

Gdy mamy siłę wierzyć, że to, co najlepsze, to wciąż przed nami.

Ot, gdy jesteśmy szczęśliwi.

Wtedy łatwo jest myśleć pozytywnie. 

Gorzej, gdy w tym naszym życiu dzieje się źle.

Gdy nasz świat wali się na łeb na szyję.

Gdy nie wiemy, jak mamy dalej żyć.

No właśnie.

Wtedy jest o wiele gorzej dobrze myśleć. 

Ale właśnie wtedy, myślę sobie, nie ma lepszego czasu na to nasze pozytywne myślenie.

Na to będzie dobrze. Na to dam radę.

Nie zawsze tak będzie.

Pewien zdesperowany człowiek przyszedł do mnicha z zapytaniem:

– Powiedz mi co mam czynić? Jestem załamany. Straciłem pracę, syn mi się rozchorował i żona chce mnie opuścić.

Możesz odłożyć wszystko na potem.

Na jutro.

Na kiedyś to zrobię.

Powiadają, że 

świat się nie zawali. 

Jednego tylko nie odkładaj na potem.

Nie odkładaj na potem ludzi. 

Jedną z lepszych lekcji, jaką dało mi życie, było zrozumienie tego, że nie ma co być na siłę w życiu innych ludzi.

Nie ma co włazić oknem, gdy zamknięte są drzwi.

Nie ma co stać pod tymi, ciągle zamkniętymi.

"Siedzieliśmy z mężem w kawiarni i piliśmy kawę. Mój mąż był młody i przystojny, kochałam go. Na sobie miałam stare palto, które psuło mi życie. Męczyłam się z powodu poczucia swojej niskiej wartości i nienawidziłam tego palta, które mnie nie grzało a jedynie ładnie w nim wyglądałam.

Tracimy tyle czasu, 

wciąż na coś czekając. 

Żeby coś się udało, trzeba mieć do tego prawdziwe przekonanie.

Coś, co jest powierzchowne, nie przeżyje.

Nie da rady.

Wcześniej czy później, coś, co jest robione byle jak, wywróci się do góry nogami.

Przestanie istnieć.

Tylko pasja, prawdziwe pożądanie, czy namiętność mogą sprawić, że się uda.

Takie pragnienie połączone z wyraźnym celem sprawia, że ma się siłę iść do przodu.

365 okazji, by być szczęśliwą.

Jak Wam się podobają te słowa?

Dla mnie są

takie moje. 

Lubię być szczęśliwą. 

Tworzę to swoje szczęście każdego dnia. 

Zaprosiłam je kiedyś do domu.

I tak już zostało. 

Siedzi przy mnie co rano i pije ze mną tą moją ukochaną kawę z cynamonem. 

Dlatego 

taki tytuł będzie nosić moja książka. 

365 okazji, by być szczęśliwą.

Czym ona będzie? 

Moja mała Dziewczynko.

Dziękuję Ci za to, że byłaś ze mną.

Że byłaś przy mnie, gdy ja o Tobie zapomniałam 

Wielkie słowa. 

Wielkie gesty. 

Tak po mojemu? 

Są dobre na wielkie okazje.

 Codzienność tego nie potrzebuje.

Nie potrzebuje wielkich słów, by mieć swoje miejsce. 

Nie potrzebuje wielkich okazji, by być szczęśliwą. 

Wystarczy jej dotyk.

Zapach parzonej malinowej herbaty.

Szarlotka z cynamonem 

Zatrzymałam się przy Tobie, by nauczyć się kochać siebie.

Ty,

jak nikt inny, uczyłeś mnie tego codziennie.

Uczyłeś mnie ciszy, co bolała. 

Uczyłeś, że łzy mają gorzki smak. 

Uczyłeś, że można być z kimś i jednocześnie być samą. 

Uczyłeś, że raz można być w niebie, a zaraz potem budzić się w piekle. 

Uczyłam się długo.

Twoje życie ma kolor Twojej duszy... 

Mówi się , że nie jest ważnym, co nas  spotyka, a to, co z tym robimy, co nas spotyka.

Jest w tym dużo racji.

 Jednak nie do końca.

Tak mimo wszystko myślę sobie, ważnym jest też to, co nas spotyka.

 Dlaczego tak?

Najcenniejszym darem, jaki możemy sobie podarować nawzajem, wbrew pozorom

nie jest czymś, co można kupić. Tego nie kupimy w żadnym sklepie. 

To możemy tylko dostać. 

Tym czymś jest 

Obecność. 

Skupianie się na innych ludziach sprawia, że stoimy w miejscu.

Albo i nawet się cofamy.

W tym swoim rozwoju.

W tym swoim dochodzeniu do prawdy.

W tym, co dla nas ważne.

Patrząc ciągle na innych, nie mamy już czasu na siebie.

Z czasem zapominamy o sobie.

Nie jesteśmy już dla siebie ważni. 

I tak mija to nasze życie.

Dzień za dniem. 

Bo przecież czas nie będzie czekał.