Blog

Kto z nas nie marzył, by, choć raz kochać tak naprawdę?

Tak do końca? 

Tak bez żadnego, ale? 

Kto z nas nie marzył, by spotkać taką miłość?

Taką na zawsze. 

Myślę, że nie ma człowieka.

My ludzie chcemy kochać.

Chcemy.

Ale czy wiemy, jak to jest? 

Ale czy naprawdę wiemy, czym ona jest?

Ta miłość niesforna? 

Czy naprawdę wiemy, o co prosimy? 

Czy wiemy, czego tak naprawdę chcemy?

Czy jesteśmy gotowi, by ją przeżyć?

Tę miłość?

Tę prawdziwą? 

Ot.

Dobrze wiedzieć czego się chce.

Dlaczego tak?

Przychodzi w życiu taki moment, że tracisz już do cierpliwości do ludzi, do miejsc, do zdarzeń, z którymi nijak Ci po drodze.

Nie masz już potrzeby, by pukać do wszystkich drzwi zamkniętych i wchodzić we wszystkie, te otwarte. 

Przestajesz w końcu wchodzić oknem, gdy nikt na Ciebie w drzwiach nie czeka. 

By usłyszeć innych ludzi, trzeba nauczyć się ich słuchać. 

By zobaczyć innych ludzi, trzeba nauczyć się ich widzieć.

By zrozumieć innych ludzi, trzeba by nam ubrać te ich buty i choć trochę, razem z nimi tej ich drogi przejść.

Ot. 

Jak nic

trzeba z nimi być.

Ludzie nieustannie narzekają, że nie mogą zrobić tego czy tamtego. 

Dobrze jest kochać i być kochanym.

Tak po prostu.

Szczęście w małżeństwie nie jest czymś, co po prostu się zdarza. Dobre małżeństwo musi być tworzone codziennie . Nigdy nie daj sobie wmówić, że jesteś za stary na trzymanie się za ręce. Gdy mówisz "Kocham cię", przynajmniej raz dziennie budujesz to przeświadczenie w drugim człowieku . 

Bez względu na to, co zrobisz i tak znajdzie się ktoś, komu nie będzie się to podobać.

Więc?

Wrzuć na luz. 

Rób swoje. 

Bądź prawdziwa. 

Gdy chcesz kochać, kochaj. 

Gdy chcesz płakać, płacz. 

Gdy chcesz odejść, odejdź. 

Bądź sobą. 

Może co prawda nie zadowolisz wszystkich, ale jest szansa, że zadowolisz siebie. I o to, myślę, w tym wszystkim chodzi. 

To myślę, jest najważniejsze. 

By być Sobą. 

By być szczęśliwą.

Ot. 

By być naprawdę w tym swoim życiu, a nie tylko w nim bywać.

Edyta Maria Bożydar 

"Żyło sobie zwyczajne małżeństwo. Mąż miał na imię Jan, a żona – Helena.

Wracał mąż po pracy do domu, siadał w fotelu o oglądał telewizor lub czytał gazetę. Żona jego, Helena, przygotowywała kolację. Podając mężowi kolację, ciągle burczała, że on w domu nic pożytecznego nie robi, pieniędzy mało zarabia… Jana denerwowało burczenie żony. Ale nie odpowiadał jej obraźliwie, tylko w myślach sam do siebie mówił: „Sama – leń i flejtuch, a jeszcze innych poucza. Kiedy braliśmy ślub, była całkiem inna – piękna i czuła”.

Pewnego razu, kiedy zrzędząca żona zażądała, żeby Jan wyniósł śmieci, on, z niechęcią odrywając się od telewizora, poszedł do śmietnika. Wracając, zatrzymał się pod drzwiami i w myślach zwrócił się do Boga:

- Boże mój, Boże mój! Nie układa się to moje życie. Czy całe wieki będę się męczył z tą zrzędliwą i brzydką żoną? To męczarnia, a nie życie.

I nagle usłyszał Jan cichy głos Boga:

Przeczytałam słowa Dominiki Dworak. 

Nie ma czasu dobrego właściwego na coś. Tak jak i nie ma czasu nieodpowiedniego. 

Czas jest jeden, zawsze ten sam. 

To my jesteśmy na coś gotowi lub nie.

Ot.

Dobrze powiedziane...

,, Byłem sam w całym przedziale pociągu.

Potem wsiadła jakaś dziewczyna - opowiadał pewien niewidomy hinduski chłopiec.

- Mężczyzna i kobieta,

którzy ją odprowadzali, musieli być jej rodzicami.

Dawali jej mnóstwo rad i wskazówek. Nie wiedziałem jak wyglądała dziewczyna,

ale podobała mi się barwa jej głosu.

Czy jedzie do Dehra Dun? - pytałem się siebie, kiedy pociąg ruszał ze stacji.

Zastanawiałem się, jak mogę nie dać po sobie poznać,

że jestem niewidomym. 

"Siedzieliśmy z mężem w kawiarni i piliśmy kawę. Mój mąż był młody i przystojny, kochałam go. Na sobie miałam stare palto, które psuło mi życie. Męczyłam się z powodu poczucia swojej niskiej wartości i nienawidziłam tego palta..

,,Miłość to spokój, a nie brzemię. To nie pułapka, z której nie możesz się wydostać i nie będzie przypominać wojny. 

Jeśli ten człowiek jest przeznaczony dla Ciebie, to nie będziesz musiała ciągle pytać, czy tak jest. 

Zadano mi pytanie.

Co znaczy kochać siebie. 

Jak ja to rozumiem. 

No cóż.

Może zacznę od początku.

Kiedyś, dawno temu uczono mnie:

Idź na koniec, znajdą Cię.

Gdy pierwszy raz usłyszałam pokochaj siebie, a wszystko się zmieni na lepsze, nie zrozumiałam nic.

Nie zrozumiałam, bo nie wierzyłam w te słowa.

Wtedy wydawały się głupotką, co mąci ludziom w głowach.

Dziś wiem, że nie jest to głupotka.

Wiem, że tylko tak może być dobrze w tym moim życiu. 

Dziś wiem, że tylko, gdy pokocham siebie, będę umiała pokochać kogoś innego.

A dla mnie to jest ideał. 

Kochać i być kochaną.

Czym zatem dla mnie jest to kochanie siebie?

Mówi się, że każdy pojawiający się w naszym życiu człowiek, jest lekcją bądź prezentem.

Ja bym powiedziała troszkę inaczej.

Dla mnie każdy człowiek może być prezentem, ale też i każdy może okazać się lekcją. Tylko lekcją. 

Czemu tak? 

Sam prezent, choćby był najlepszy, to jeśli my nie będziemy na niego gotowi, jeśli nie będziemy umieli go docenić, dostrzec jego wartości, to nic z tego nie będzie. 

Zamiast prezentu, będzie ciągle czarna dup. ...

Aby poskładać serce, które złamano, potrzeba dwa razy więcej miłości.

A może i więcej..

By znów chciało bić.

By znów chciało żyć. 

By znów uwierzyło.

"– Proszę pani, a za czym ta kolejka?

– Po miłość?

– Z importu?

– Nie, krajowa. Z importu bywa rzadko.

– A to nie jakaś chińska podróbka?

– A skąd mam wiedzieć?! Widzi pani, że sama stoję i się denerwuję!

– Hej, kobitki, chińskie podróbki to są na bazarze, a w tym sklepie dają gwarancję. Kupowałam już, to wiem.

– To czego pani znowu stoi?

– Bo mi tamta miłość nie pasowała. Niby wybierałam-przebierałam, a jak rozpakowałam w domu, to się okazało, że nie to. Koleżance odsprzedałam za pół ceny.

– A do której sklep jest czynny?

– Cholera wie. Wiem tylko, że po 5 osób wpuszczają. Trzeci raz stoję. Dwa lata temu stałam i w zeszłym roku – nie dotarłam. Szału można dostać, każdy ma swoją miłość, a ja z pustymi rękami musiałam do domu wracać.

– A ta miłość jest jakoś zapakowana? Jak ją sprzedają? Na wagę? Na metry, na litry, na kilogramy? Ktoś coś wie? 

„Opuszczę ten świat, nie czując go.

Życie nie ma mi już nic do zaoferowania, wszystko widziałem, wszystkiego doświadczyłem.

Ale szczególnie nienawidzę obecnej epoki, boli mnie!

Wszystko jest fałszywe, wszystko zostało wymienione, nie ma szacunku do danego słowa, teraz liczą się tylko pieniądze i bogactwo!

Wiem, że opuszczę ten świat bez żalu!”

Alain Delon

Ode mnie

Ogromny smutek bije z tych słów.

Smutek i żal.

I ogromna samotność. 

Przegrany człowiek wydawać się może słuchając tych słów. 

Człowiek, który wydawałoby się, miał wszystko.

Talent, urodę, sławę, pieniądze. No i kochała go Romy Schneider. Kochała go naprawdę.

A jednak.

Obserwując świat, nie trzeba być wnikliwym obserwatorem, by dostrzec, że sława i pieniądze niczego nie gwarantują. 

Wręcz przeciwnie. 

Często są, jak równia pochyla.

Ogromnie to smutne. 

Kto jak nie Ty?

Przyszło mi dziś do głowy.

I tak sobie myślę.

Dobre pytanie na dobry dzień.

Powiem więcej. 

Dobre pytanie na dobre życie.

Dokładnie tak. 

Nie bądź tym gościem co, to całe życie chciał wygrać los na loterii, ale losu nie puścił.

Ty dziś swój los masz w swoich rękach.

Już go wygrałeś. 

Spróbuj go dobrze wykorzystać.

Pytasz jaki los ? 

Żeby coś się udało, trzeba mieć do tego prawdziwe przekonanie.

Coś, co jest powierzchowne, nie przeżyje. Nie da rady. Wcześniej czy później, coś, co jest robione byle jak, przestanie istnieć.

Tylko pasja, prawdziwe pożądanie czy namiętność mogą sprawić, że się uda...

Przeczytałam słowa. 

Nie jest ważnym, co Cię spotyka. Ważnym jest, co z tym robisz, co Cię spotyka.

Co ja sobie myślę? 

Ano myślę sobie że ważne są obie strony. I to co nas spotyka i to co z tym zrobimy. 

Dlaczego tak? 

To, co nas spotyka, tworzy emocje w naszym życiu. I te emocje, co by nie powiedzieć, są tym czymś, z czym musimy sobie poradzić. 

I to radzenie sobie jest czasem bardzo trudne. I czasem potrzebujemy lat, by się uporać z czyimś, nie kocham Cię, odchodzę od Ciebie.

Potrzebujemy czasu, by poukładać to swoje życie na nowo. To jedno.

Dwa. 

To, co nas spotyka, kształtuje naszą percepcję, nasze postrzeganie. To są te nasze buty w których idziemy przez życie. 

Dlatego, po mojemu ważnym jest, co nas spotyka.

Zgadzam się jednak, że ważniejszym jest to, co zrobimy z tym, co nas spotyka. 

Co zrobimy z tym smutkiem po czyimś odejściu? 

Co zrobimy z tym, jestem do dupy...

W Twoim życiu pojawią się Ci, z którymi Ci będzie po drodze. Pojawią się też i tacy, z którymi nie będziesz umiał się porozumieć.

Zaakceptuj to jednak.

Zrozum.

Nie w Tobie jest problem.

Tamci zresztą też są ok.

Dlaczego?

Każdy z nas ma swoją drogę.

I ta właśnie droga odróżnia nas od siebie nawzajem. Droga ale i doświadczenie, które zdobywamy. Jeden będzie Cię rozumieć w pół słowa. Inny nie zrozumie i przez całe życie. 

Czy tego chcemy, czy nie, nasz los jest w naszych rękach. 

Codziennie tworzymy tę naszą rzeczywistość. Małymi krokami, czasem z pozoru zupełnie niewartymi uwagi zapisujemy to nasze jutro. 

Wierzę, że zawsze coś możemy zrobić, by było lepiej. Przynajmniej możemy spróbować coś zmienić, by coś się zmieniło. Bez tego naszego chociaż spróbuję, nic się nie zmieni. 

Mnie spotkało ogrom złych rzeczy w życiu Straciłam tych, których kochałam. Zostałam odarta ze wszystkiego przez kogoś, kto miał mnie chronić. Tak złe rzeczy działy się w moim życiu, że patrząc z boku, można by zadać sobie pytanie, jak to możliwe, że dałam radę.

A jednak sobie poradziłam.

Dlaczego?

Bo się nie poddałam. Powiem więcej, wszystko, co mnie spotkało, sprawiło, że jestem tu, gdzie jestem.

Żyję. 

„Samotność to miejsce, w którym kładę chaos na odpoczynek i budzę wewnętrzny spokój”.

Nikki Rowe

Czym dla mnie jest samotność?

To bycie samemu ze sobą? 

Myślę sobie, że samotność może być najpiękniejszym czasem. Jedną z lepszych lekcji w życiu. 

By docenić jednak wartość tego czasu, musimy zrozumieć, co on nam to daje. 

Jak to było ze mną? 

Dla mnie ta samotność, to bycie samej ze sobą, co by nie powiedzieć, było osobiście jedną z najtrudniejszych lekcji. 

Dlaczego? 

Kobieta, ten blog, ta moja przestrzeń powstała dzięki Mężczyźnie, którego kochałam. 

Mężczyzny nie ma. Musiał odejść. 

Kobieta została.

Co jeszcze zostało?

Moja babcia dała mi kiedyś taką wskazówkę. 

Gdy czasy są trudne, poruszaj się do przodu małymi krokami. 

Rób to, co musisz...

W każdej silnej kobiecie jest pierwiastek słabości

Oczywiście, że się boję. Boję się o ludzi, których kocham. Boję się wojny. Boję się cierpienia. Boję się tego, co może zniszczyć życie wokół.

Tego się boję. 

Jednak pomimo tego lęku czuję coś jeszcze. Czuję tak mimo wszystko.

Co to jest?

Wdzięczność to świadomość. 

Świadomość tego, że nic nie jest nam dane na zawsze. 

Dom. 

Rodzina.

Ci, których kochamy.

My sami.

Nic z tego nie jest nam dane na zawsze.

Miłość w czasach zarazy jest trudna.

Lęk, strach, poczucie zagrożenia.

To wszystko nie pomaga.

Ciągnie w dół.

Dlatego właśnie myślę sobie, że trzeba kochać.

Dziś obudziłam się rano bogata.