Dziś wiem, że Bratnia dusza pojawia się po to, by zmienić nasze serce...

Dziś wiem, że Bratnia dusza pojawia się po to, by zmienić nasze serce.

By zmienić nas.

By wpuścić nowe światło.

Jest lustrem.

Byśmy dostrzegli.

Byśmy zrozumieli.

Byśmy znaleźli drogę.

Byśmy stali się innymi ludźmi.

Rozwój.

Nasz rozwój jest celem tego spotkania.

Czy łatwo ją rozpoznać?

Tę naszą Bratnią Duszę?

Myślę, że tak.

Po prostu wiemy.

Znamy ją od pierwszego wejrzenia.

Przyciąganie nie równa się niczemu.

Nigdy wcześniej nie było dane nam przeżyć czegoś podobnego.

My po prostu wiemy, że to jest to.

Czujemy to całymi sobą.

Wierzymy jak nigdy wcześniej.

Mamy przekonanie, że już do końca tak będzie.

Jednak w tej opowieści raczej nic nie kończy się tak po naszemu.

Przynajmniej w naszym ludzkim pojęciu.

Ból rozstania jest tak ogromny, że brakuje nam powietrza.

Wtedy też zaczynamy rozumieć, co znaczy kochać do szaleństwa.

Szukamy przerażeni sposobu, by przeżyć.

Miotamy się jak zwierzę.

Cierpimy jak nigdy dotąd.

Utrata tej miłości boli nie serce, a duszę.

Nic ani nikt nie jest w stanie nam pomóc.

Tylko my sami musimy coś z tym zrobić.

Coś zmienić.

Sobie pomóc.

W końcu zdajemy sobie z tego sprawę.

Zaczynamy zadawać, więc pytania.

Szukamy odpowiedzi.

Wiemy, że musimy iść do przodu, bo gdy zostaniemy w tym miejscu, nie przeżyjemy.

Wiemy, że musimy coś zmienić, bo jeśli nic nie zmienimy, przestaniemy istnieć.

Wstajemy więc i idziemy.

Żyjemy, choć mamy świadomość, że życiem trudno to nazwać.

Z czasem przyzwyczajamy się jednak do bólu.

Wierny towarzysz z niego.

Jest wieczór, jest też rano.

Codziennie, niezmiennie łamie nam to nasze serce.

Jednak o dziwo ten ból, który wcześniej łamał, dziś sprawia, że zaczynamy się zmieniać.

Zaczynamy dostrzegać rzeczy, wcześniej niewidoczne.

Transformujemy.

Pewnego dnia dostrzegamy, że już nic nie jest takie samo.

Dostrzegamy, że my już nie jesteśmy tacy sami.

Wszystko się zmieniło.

Myśmy się zmienili.

Proces transformacji został zakończony.

Wiem.

Cholernie trudny proces.

Wiem jednak też, że wart wszystkiego.

Ten nasz Rozwój.

I mówię to z perspektywy kogoś, komu było dane to wszystko przeżyć.

Dziś myślę sobie, że mamy taką naturę, że w bólach tworzymy najpiękniej.

Gdy boli, jesteśmy plastyczni, otwarci, z pozoru wydawałoby się bezbronni.

Lecz tylko z pozoru.

W tym bólu ukryta jest Moc.

Moc transformacji.

Ból jest sygnałem, że trzeba coś zmienić.

Pojawia się ta świadomość.

Plan się realizuje.

Z czasem zaczynamy dostrzegać.

Zaczynamy rozumieć.

Zaczynamy widzieć sens tego wszystkiego, co się stało.

Z czasem już wiemy, że tak miało być.

Choć trudno pewnie w to uwierzyć, przychodzi też taki moment, że mówimy za to wszystko, dziękuję.

Czujemy wdzięczność za to, co nas spotkało.

Dlaczego tak?

Bo to, co nas spotkało, sprawiło, że jesteśmy tu, gdzie jesteśmy.

Jesteśmy tym, kim jesteśmy.

Daliśmy radę.

Ból?

Znika.

Odchodzi cicho, nie mówiąc już nam dobranoc.

Jesteśmy wolni.

Dlatego dzisiaj powiem tym, co może na początku tej drogi, że warto mieć nadzieję.

Ta nadzieja nie jest matką wariatką.

Jest matką tych, co cierpieli, ale mimo wszystko mieli też siłę przeżyć.

Mieli siłę, by wstać.

I siebie zmienić.

 

Dobrego Dnia.

 

Edyta Maria Bożydar