Czasem jest tak, że chcemy za bardzo być w życiu innych ludzi.

Czasem jest tak, że chcemy za bardzo być w życiu innych ludzi. Dlaczego za bardzo? Bo nam zależy. Bo kochamy. Bo lubimy. Ktoś zapyta co w tym złego?

No jest jedno ale...

Tym ale jest to nasze za bardzo.

Z czasem jednak dociera do nas, że tak się nie da. Nie można chcieć za bardzo. Zaczynamy rozumieć, że to nasze za bardzo na dłuższą metę nie przyniesie nam nic dobrego. Zaczynamy rozumieć, że każda relacja za bardzo wcześniej czy później walnie z hukiem.

Dlaczego?

Ludzie, gdy dostają czegoś za dużo, przestają to cenić. I chyba myślę sobie, to jest całkiem naturalne, że nie chcemy niczego za dużo, za bardzo. Sama tak mam, że jak jest czegoś za dużo, za bardzo, to zaczynam się wycofywać.

By było dobrze, musi być zachowana równowaga w tym dawaniu siebie. Kiedy to zaczynamy w końcu rozumieć, coś się w nas zmienia. Dociera do nas, że już nie chcemy być za bardzo.

Przychodzi taki moment, że mówimy dość. Przestajemy być za bardzo. Rozumiemy, że nie można się prosić o obecność. Nie można się prosić o miłość, o przyjaźń. Zaczynasz rozumieć, że kto będzie miał być przy Tobie , po prostu będzie. Będzie bez tego cholernego za bardzo.

Zaczynasz szanować swój czas, swoje życie, swój własny świat. Przestajesz wpuszczać do niego ot tak. Masz też odwagę mówić o tym, że coś jest nie tak. Że coś Cię zraniło. Że tak nie chcesz. Że to nie jest dla Ciebie dobre. To Twoje nie sprawia, że stajesz się prawdziwym w tym, co robisz . Stajesz się prawdziwym w tym, co czujesz.

Musisz jednak coś wiedzieć.

Ta gotowość do bycia prawdziwym ma jednak swoją cenę. Może się okazać, że skończy się miłość, że przyjaźń odejdzie, że zostanie przy Tobie tylko garstka ludzi.

To jest ta cena za bycie prawdziwym.

Myślę sobie jednak, że też jest dobra strona tego wszystkiego. Zostaną przy Tobie Ci , którzy będą chcieli być naprawdę w twoim życiu.

Kiedyś dawno temu przeczytałam słowa Richarda Bacha.

Jeśli kogoś kochasz, pozwól mu odejść. Jeśli wróci, jest twój. Jeśli nie, nigdy twój nie był.

Dziś zrozumiałam ich sens.

Edyta Maria Bożydar