Do góry nogami...

Czasem zdarza się tak, że to w co wierzymy, to przy czym trwamy czasem i latami, w ciągu zaledwie kilku chwil obraca się w pył.

Wali się na łeb na szyję.

Plany.

Marzenia.

To, na co czekałaś tak długo.

Nagle jak bańka mydlana pęka.

Koniec.

I nic nie poradzisz.

Siedzisz odrętwiała. 

Boli jak cholera.

Wszystko, co wiedziałaś do tej pory, w co wierzyłaś tu i teraz nie ma zastosowania.

Nic nie działa.

Nie wiesz, co zrobić.

Jesteś głupia.

Nie wiesz nic.

Czasem, by się ratować, zaczynasz szamotać się z życiem jeszcze bardziej.

Na różne sposoby.

Próbujesz.

Ale jeszcze bardziej boli.

Ale jeszcze więcej spada łez.

Dlaczego tak?

Często, by sobie pomóc, brniemy w coś, co zupełnie nie jest naszym.

Jednak brniemy.

Brniemy, by zagłuszyć.

By zapomnieć.

By przeżyć.

Chcemy znaleźć plasterek, co wyleczy ten nasz ból. 

Każdy z nas inaczej. 

 

Myślę sobie jednak, że w takich momentach najlepszym plasterkiem jest spokój.

Jest cisza.

Przestrzeń taka tylko nasza.

I czas. Czas, co naprawdę koi te nasze emocje.

Gdy sobie to wszystko damy, wtedy też ten nasz ból, jakby taki lżejszy się staje.

Wtedy nam łatwiej, choćby oddychać.

Łapiemy oddech.

Zaczynamy myśleć.

Przestajemy się szamotać.

Jest szansa, że przeżyjemy.

Że damy radę.

Że pokonamy czas.

Że ta zła godzina odejdzie.

Pójdzie sobie precz.

I o to, myślę sobie, chodzi.

By dać radę.

Dzisiaj? 

Nie brnijmy tam, gdzie nie ma sensu. Pozwólmy sobie to, co boli, przeżyć. Przeżyć tak mimo wszystko dobrze dla siebie.

W zgodzie z samym sobą.

W ciszy.

W spokoju. 

Z miłością.

Jeśli wszystko dzieje się po coś, a wierzę, że tak jest, to ten trudny czas, też ma jakiś cel.

 

Dlaczego mnie to spotkało…?

Czemu dotknęło…?

Po co mi to…?

 

Zadajmy sobie pytania.

Spróbujmy znaleźć odpowiedź.

Spróbujmy odnaleźć to

Po Coś z Góry nam dane.

 

Dobrego Dnia Ci życzę.

Edyta Maria Bożydar