Dotyk

Dotyk wyznacza początek miłości.

Dotyk lub bardziej jego brak wyznacza jej koniec.

Jeśli chcemy dotykać to znaczyć to może, że chcemy być bliżej. Może też znaczyć, że słowa, tylko słowa, już nam nie wystarczają. Chcemy więcej. Dlaczego? Dotyk to czucie. Dotyk to bliskość. To coś więcej niż słowa.

Gdy rodzi się mały człowiek, dotyk bliskich pomaga mu się rozwijać. Gdy tego dobrego dotyku brakuje, dziecko zaczyna chorować. Przestaje się rozwijać. Dorosły człowiek, który jako dziecko był pozbawiony tego dotyku, musi przejść długą drogę, by naprawić siebie. Musi przejść długą drogę i bardzo chcieć zmiany tego, co w nim. Jedna z trudniejszych lekcji nauczyć się bliskości. Nauczyć się dotykać, gdy nas nikt nie tulił. Nie kochał w taki bliski sposób.

Pamiętam, gdy byłam dzieckiem, moja Babcia miała w zwyczaju

mnie tulić. Tuliła mnie, bym zasnęła. Tuliła, gdy opowiadała mi cudne historie. Tuliła, gdy płakałam. Tuliła mnie w chwilach szczęścia. Wiedziałam, że mnie kocha. Czułam to. Zawsze.

Dziś, gdy jestem dorosłą kobietą, kocham tulić ludzi, którzy są ważni dla mnie. Kocham ten rodzaj bliskości. Ten rodzaj czułości. Nauczyłam też tego moje dzieci. Nie stanowi dla mojego czternastoletniego syna, by mnie przytulić na dobranoc. Nie wstydzi się. Nie ma między nami bariery. Myślę, że jego żona to kiedyś doceni.

Ot taka moja refleksja.

Bądźmy blisko ludzi, których kochamy.

Bądźmy póki przy nas są.

Póki możemy ich dotknąć.

Edyta Maria Bożydar