Gdy się kogoś kocha...

Przeczytałam słowa.

"Właśnie to się robi, gdy się kogoś kocha:

Walczy się o niego […], kiedy się wie, że nas potrzebuje. Pomaga mu się toczyć walkę z samym sobą i nigdy nie zostawia, nawet jeśli sam już spisał się na straty."

 

Anna Todd

 

Co ja sobie myślę?

No myślę sobie, że nie do końca.

Wszystko zależy od kontekstu.

Od sytuacji.

Od tego, co szwankuje.

 

Są sprawy, które każdy sam musi udźwignąć.

 

Własny świat to, co nasze.

Nasze demony. Nasze lęki. To, co w nas.

To są te sprawy, które każdy z nas sam musi wziąć w swoje ręce i tymi swoimi rękoma zmienić, naprawić, ponieść przez życie.

Czy chcemy, czy nie. 

To nasze chcę.

To nasze, chociaż spróbuję.

To jest to, co może zmienić nasz świat. 

Nikt inny za nas tego nie zrobi.

Choćby jak kochał.

Choćby jak chciał.

Oczywiście.

On może być przy nas.

Może nam towarzyszyć.

Ale niczego za nas nie zrobi.

Tylko my sami mamy Moc, by naprawić siebie. 

Tylko my sami możemy stoczyć walkę z samym sobą.

 

Miłość? 

Relacje z nią związane?

Związek na niej oparty? 

To bycie ze sobą, tak na to dobre i na to złe?

To są te sprawy, które wychodzą nam zdecydowanie lepiej we dwoje.

Powiem więcej. 

To trzeba tworzyć we dwoje.

Bo we dwoje można daleko zajść.

Bo we dwoje można świat zawojować.

Bo we dwoje to i ta najtrudniejsza walka ma sens.

 

Tylko we dwoje możemy stworzyć dobrą, szczęśliwą relację.

 

Gdy zaczynamy próbować robić coś za dwoje, no to wtedy może to dla nas skończyć się źle.

I ta Miłość za dwoje.

I ta Walka za dwoje.

 

To nasze za dwoje może i nawet zabić.

 

Nie uciągniemy w pojedynkę wozu dla dwu koni.

Nie zbudujemy domu, co czterech rąk potrzebuje.

Wcześniej czy później walniemy głową w mur.

A to boli.

Dlatego warto też kochać siebie.

Wtedy czujemy, czy tak się da, czy już trzeba odpuścić…

Innym

Sobie…

Ot.

Równowaga, słowo klucz.

No i ten kontekst...

Nigdy za dwoje.

Tylko we dwoje. 

 

Edyta Maria Bożydar

365 okazji, by być szczęśliwą