Kiedyś

Kiedyś, by zapomnieć, brnęłam w relacje, które nie były moje. Brnęłam, by zapełnić pustkę. By wyciszyć całą tę cholerną tęsknotę za miłością. Ale ta pustka i ta tęsknota nie znikały. Z każdym dniem było ich więcej. Z czasem zrozumiałam dlaczego. Ja nie kochałam siebie. Nie umiałam tego robić. Wtedy tam, ta świadomość była początkiem drogi. Drogi, która miała mnie zaprowadzić do mnie samej. Życie w różny sposób wiedzie nas do zrozumienia siebie. Mnie wiodło przez nieudane związki. Kochałam tych, którzy ciągnęli mnie w dół. Kochałam ich, ratowałam, poświęcałam siebie. O mało nie przegrałam tej walki. Dziś wiem, że nie tędy droga. Jeśli nie pokochasz siebie, nie będziesz umieć kochać innych. Nie będziesz umieć mówić nie tym którzy Cię krzywdzą. W imię miłości poświęcisz wszystko. Nawet siebie. A tak nie wolno robić. Tej miłości do siebie trzeba się nauczyć. Zostawić za sobą tych, którzy Cię krzywdzą. Zaopiekować się sobą jak się da najpiękniej. Utulić. Wtedy i pustka i ta tęsknota odejdą. Pojawi się spokój czułość.

Dlaczego tak?

Dlatego, że wszystko zaczyna się od Nas. Wszystko zaczyna się w Nas. Czułość spokój, miłość też.

No i ta kawa z cynamonem....

Edyta Maria Bożydar

Z cyklu W drodze do samej siebie.