Ludzie czasem nie wiedzą jak kochać...

 

Wiem jednak, że są okaleczeni.

Cierpią.

Cierpią, raniąc przy tym innych.

Mówi się często wtedy, że ktoś nie zasługuje na miłość.

Myślę sobie jednak, że właśnie ci, którzy z pozoru na miłość nie zasługują, najbardziej jej potrzebują.

Tylko miłość może ich uratować.

Wiem jednak też, że cholernie trudno się kocha takich nieobecnych, takich trudnych ludzi.

Nawet czasem wielka miłość nie wystarczy, by kogoś uratować.

Nie da się.

Ten, którego kochamy, sam musi tego chcieć.

Musi chcieć tej miłości w swoim życiu.

Sam musi coś w sobie zmienić.

Bez tego nic nie będzie dobrze.

Z czasem rozejdzie się wszystko jak źle skrojone ubranie.

Ubranie, które zamiast chronić, będzie całe podziurawione.

A jak tych dziur nikt latami nie łata, no to z czasem będzie coraz gorzej.

Tak samo jest z miłością.

Miłość musi być szyta na miarę.

Musi leżeć jak ulał.

Nie może uwierać, przeszkadzać.

Powinna być dopasowana.

Do Ciebie, do mnie.

Jak gdzieś pojawia się dziura, to trzeba łatać.

I gdy ta miłość jest, to się łata.

Naprawia.

Robi się tak, by było dobrze.

Dobry związek to ten, co wspiera, buduje.

Sprawia, że mimo wszystko, idziemy do przodu.

We dwoje.

Zawsze we dwoje.

Bo w miłości musi być równowaga.

Raz jedno musi wesprzeć, a czasem to drugie musi poczekać.

Jeśli tylko jedno czeka albo tylko jedno wspiera, a to drugie nic nie robi, to wtedy dzieje się źle.

Żadna relacja tego nie wytrzyma.

Nie da się kochać za dwoje.

Kochać trzeba we dwoje.

Tylko tak ta nasza miłość przeżyje.