Moja Ameryka...
Ktoś może powiedzieć, że nie odkryłam Ameryki, mówiąc, że wpierw trzeba pokochać siebie, by potem dobrze kochać innych ludzi.
Może nie odkryłam czyjejś Ameryki.
Jednak dla mnie samej, to było odkrycie na miarę Ameryki.
To była moja Ameryka, gdy zrozumiałam, że tylko kochając siebie, będę umiała, będę wiedzieć, będę czuć, gdzie leży granica, tego mojego tak już nie chcę, tego to nie jest moje.
Gdzie leży granica mojego nie.
Dlaczego tak?
Od zawsze to miłość była tym, co było dla mnie najważniejsze.
Ludzie, których kochałam, zawsze stawali się całym moim światem.
Dlatego, gdy odchodzili, z nimi odchodził ten mój świat.
Moje życie, jego wartość leciała wtedy na łeb na szyję.
Ile razy można tracić ten swój świat?
Dziś wiem, że dużo.
Dokąd tak?
Po mojemu?
Dotąd, dopóki nie zrozumiemy lekcji.
Lekcji pod tytułem.
Jestem ważna.
Jestem kimś, kto zasługuje na miłość.
Jestem kimś, kto zasługuje na to, co dobre.
Proste?
Proste.
Niby łatwe.
Jednak patrząc na nas ludzi, nie jest to takie proste.
Czasami życie tracimy, a i tak coś nie działa.
Nie radzimy sobie z tą miłością.
Nie umiemy kochać siebie.
Nie umiemy kochać innych ludzi.
Gdy ktoś, kogo kochamy, odchodzi, świat nam się wali.
Zostajemy z niczym.
Boli.
Co zrobić, by tak się nie działo?
Posłużę się pewnym obrazem.
Często miłość jest porównywana do oceanu.
Cudnie.
Jednak jeśli miłość, to ocean, to trza mieć łódź, co po nim popłynie.
Co da rady.
Co pokona sztorm, burzę, ten cały bezkres tego oceanu i dopłynie szczęśliwie do portu.
Dopłynie tam, gdzie będzie bezpieczna.
Czym jest ta łódź?
To nasze przekonania.
To wiara w siebie.
To nasze poczucie wartości.
To ta miłość właśnie, o której mówię.
Jeśli tego wszystkiego brakuje to lipa. To ta nasza łódź nie da rady. Można powiedzieć, że jest taka dziurawa. No, a z dziurawą łodzią po oceanie to trochę słabo. Nie da się płynąć, gdy łódź przecieka.
No się nie da.
No może się da, ale nie wróżę sukcesu.
Wcześniej czy później zatonie?
Pójdzie na dno.
Zostaje nam ta mielizna.
Z niej to na piechotę wrócimy na brzeg.
No właśnie.
Czy chcemy ciągle na tej mieliźnie dryfować?
Czy chcemy ciągle wracać na ten brzeg bez niczego?
Czy ciągle chcemy tonąć?
Myślę sobie, że nie.
Trzeba coś zrobić.
Co w takim razie zrobić?
Jak sobie pomóc?
Trzeba zrozumieć, czym są te dziury.
A czym są?
Po mojemu to przede wszystkim brak wiary w siebie.
To brak przekonania, że zasługujemy na to, co dobre.
To ta bylejakość, mielizna, na którą się godzimy, mając nadzieję, że kiedyś będzie lepiej, że ten, którego kochamy, się zmieni.
No i jeszcze to dziwne przekonanie, że wszyscy inni są ok, tylko z nami jest coś nie tak.
Na dłuższą metę każdy statek zatonie z kapitanem, który ma takie przekonania.
Trza inaczej.
Jak nic, trza to zmienić.
Jak?
Podpowiem Ci technikę, którą stworzyłam dla siebie. Której się nauczyłam. Która mi pomogła. Która nadal ciągnie mnie w górę, gdy zapomnę o sobie.
Stań z boku.
Popatrz na siebie z boku.
Popatrz i pomyśl o sobie jak o kimś Bliskim.
Pomyśl o sobie jak, o swoim dziecku.
Pomyśl o sobie jak o swojej córce.
Pomyśl o sobie jak o swojej mamie, siostrze, przyjaciółce.
Pomyśl o sobie, jak o kimś, kogo kochasz.
Kto jest dla Ciebie ważny.
Kogo nie pozwolisz skrzywdzić.
Pomyśl o sobie w ten sposób.
I tak zacznij się traktować.
Zaopiekuj się sobą.
Otocz miłością.
Otocz troską.
Daj sobie obecność.
Zauważ siebie.
Daj sobie to, co dobre dla Ciebie.
Powiedz do sobie
Kocham Cię Mała i nie pozwolę więcej Cię krzywdzić.
Powiedz te słowa, a patrząc sobie prosto w oczy.
Przyrzeknij to sobie.
Obiecaj.
I spróbuj dotrzymać tej obietnicy.
Wtedy jest szansa, że stanie się coś niezwykłego.
Wtedy jest szansa, że ta twoja łódź przestanie przeciekać.
Przestanie być dziurawa.
I dopłyniesz.
Dopłyniesz do portu po długiej wędrówce.
A tam w tym porcie.
A tam stanie się Cud.
Odkryjesz Amerykę.
Tę swoją.
Życzę Ci tego z całego serca.
No i
Dobrego Dnia Ci życzę.
Edyta Maria Bożydar.
