Moment...

Przychodzi w życiu taki moment, że tracisz już do cierpliwości do ludzi, do miejsc, do zdarzeń, z którymi nijak Ci po drodze.

Nie masz już potrzeby, by pukać do wszystkich drzwi zamkniętych i wchodzić we wszystkie, te otwarte. 

Przestajesz wchodzić oknem, gdy nikt na Ciebie w drzwiach nie czeka. 

Dociera też do Ciebie, że są też tacy ludzie, którzy na każde rozwiązanie mają problem. Ludzie, co w każdym niebie znajdą dziurę.

Ot. 

Rozumiesz.

Taka już natura. 

Przestajesz gadać, zaczynasz słuchać. 

Przestajesz toczyć też dyskusje, które już do niczego nie prowadzą.

Ot.

Twoja racja, a mój spokój. 

Przestajesz też przepraszać.

Ciągle.

Za to, że żyjesz. Za to, że sobie radzisz. Za to, że Ci się chce. Za to, że Twoj blask, może kogoś razić. 

Wiesz , że każdy sam jest odpowiedzialny za to swoje życie. 

Nie prosisz już o miłość, o uwagę, o obecność. W końcu już rozumiesz, że miłość to wychodzi najlepiej we dwoje, a gorzej za dwoje. 

Wiesz też, że wszystko zaczyna się od Ciebie. Że wszystko zaczyna w Tobie. Dlatego już nie próbujesz zmieniać innych. 

Ty pracujesz nad sobą.

Ty zmieniasz siebie. 

Dziś też już nie próbujesz tak na siłę pasować do innych ludzi, do miejsc, do zdarzeń. 

Dziś to Ty wybierasz ludzi i miejsca i te zdarzenia, które pasują do Ciebie. 

Już nie brniesz w nic, co nie jest Twoje.

Odpuszczasz.

Odchodzisz. 

Zostawiasz już za sobą. 

Dlaczego tak? 

Ot.

Dziś już wiesz, że zasługujesz na to, co najlepsze.

Na miłość.

Na szacunek.

Na obecność. 

Tak po prostu...

Edyta Maria Bożydar