Powietrze

Można — odpowiedziała cicho. Wciąż patrzyła na Niego swoimi zielonymi oczami z dziecięcą niemal ufnością.

Wciąż miała nadzieję, że On zrozumie. Że zrozumie, że to On jest jej powietrzem. Że dotrze do Niego, że tak jest im pisane. Że to Ona. I takie tam dziecięce głupoty, miłość, wieczność, na zawsze razem.

Nic jednak takiego się nie stało. On nie rozumiał. On nic nie czuł. On jej nie kochał. On tylko bywał w jej życiu.

I zrozumiała, że to co teraz, to tylko lekcja, nie prezent, nie przeznaczenie.

Dotarło do niej , że się spóźniła. Że się spotkali za późno. Za późno na miłość. Za późno na życie.

Za późno na wszystko.

I zrozumiała jeszcze coś.

Zrozumiała, że ta jej głupia nadzieja też ma termin ważności.

Dziś właśnie mijał...

 

Edyta Maria Bożydar