Jan Paweł II
Dziś poczułam, że muszę coś powiedzieć.
Dać świadectwo.
A będzie nim moja historia.
Dawno temu, gdy miała 6 lat, wyjechałam z moją Babcią do Bystrej Podhalańskiej na całe wakacje.
Tam wtedy nie widziałam, że zapamiętam ten czas na długo.
Na zawsze.
Będąc dzieckiem, włóczyłam w tej mojej Bystrej z miejscowymi dziećmi, gdzie popadło.
Wracałam potem taka umorusana do domu.
Często targałam za sobą zdobyte skarby.
Biedronki w słoiku, kolorowe kamyki, kwiatki zerwane w polu.
Raz nawet kota przyniosłam chorego.
Jednym słowem działo się.
Pewnego dnia, wracając, dojrzałam na drodze prowadzącej do domu Kogoś, kto stał i czekał na mnie.
Wiedziałam, że czeka na mnie.
Jeśli miałabym Go opisać słowami dziecka, powiedziałabym, że
był to taki jasny Pan.
Uśmiechnięty.
Nie bałam się go nic, a nic.
Pamiętam ten moment, gdy byłam już całkiem blisko, On wyciągnął do mnie obie ręce.
Potem zaniósł mnie do mojej babci.
Tak po prostu.
Jakbyśmy znali się od dawna.
A potem wypiliśmy razem herbatę i zjedliśmy szarlotkę.
Babcia z tym Panem długo jeszcze rozmawiała.
A ja siedziałam sobie tak cichutko, bo widziałam, że to są ważne rozmowy.
Rozmowy
o świecie.
O miłości.
O tym, że trzeba być dobrym.
Że tak trzeba żyć, tak pomimo wszystko.
Potem ten Pan pojechał.
A moja babcia przytuliła mnie i powiedziała, że jeszcze będzie może dobrze.
Że może jeszcze coś da się naprawić.
Wiecie, kim był ten jasny Pan ?
Był to Karol Wojtyła,
ówczesny metropolita krakowski
Potem
Jan Paweł II
Polski Papież.
Nie bez kozery potem nazywany Pielgrzymem.
Tam wtedy myślę sobie, już pielgrzymował.
Przyjechał do diakonów na parę dni przed ich święceniami.
Przyjechał i tak po dziecięcemu, stał się dla mnie kimś bliskim.
Na zawsze.
Dziś pomyślałam, że choć Jego już nie ma, to ja opowiem Wam tę historię.
Historię prawdziwą o Człowieku, którego poznałam dawno temu.
Jestem Mu to winna, zwłaszcza dziś, gdy Jego już nie ma.
Gdy On sam nie może się już bronić.
Edyta Maria Bożydar