Gdzieś w oddali było słychać niewyraźne głosy. Była w końcu w kościele.
Gdzieś w oddali było słychać niewyraźne głosy.
Była w końcu w kościele.
Tu się umówili.
On znał tylko to miejsce.
Parsknęła cicho na samą myśl.
Niedorzeczność.
Że też dała się namówić.
Ona taka zawsze poukładana i niedostępna, teraz siedziała tutaj, czekając na Niego.
Wiedziała, kiedy przyszedł.
Poczuła jego zapach.
Gio.
To był ten zapach.
Czas się zatrzymał.
Byli tak blisko siebie.
Tak blisko, że czuła jego oddech.
Nigdy mu potem nie powiedziała, co tak naprawdę tam wtedy czuła.
Nigdy mu nie powiedziała, że na to spotkanie umówieni byli dawno temu.
Nigdy mu nie powiedziała, że ona znała go od zawsze.
Nigdy mu tego nie powiedziała.
Bo
On patrzył tak po ludzku.
Wiedział, że pożąda ją wielu.
Czuł się zatem wyróżniony, że to właśnie jego wybrała.
Ona jednak wiedziała.
Wiedziała, że tak miało się stać.
Że to nie było tylko pożądanie.
To było przeznaczenie.
Teraz, gdy stał tak na wyciągnięcie ręki, tak na pocałunek, nie umiała ukryć ogromnego poruszenia.
Czuła go każdą cząstką siebie.
Dzień dobry-powiedział cicho.
Potem delikatnie pocałował ją w lewy policzek.
A potem wziął ją za rękę.
Ma takie delikatne dłonie-pomyślała.
Nie wie, kiedy wyszli.
Szli przed siebie, nie zadając żadnych pytań.
Kiedy przyszli do Niego, cała drżała.
Fala pożądania mieszała się z tęsknotą.
Z niewysłowionym pragnieniem tego bycia.
Już...
Natychmiast...
W tej chwili...
Cokolwiek by to bycie miało oznaczać.
Liczyło się tylko to.
Przy żadnym innym mężczyźnie wcześniej nie czuła nic takiego.
Tylko przy nim.
To był ich pierwszy raz.
Tutaj.
Potem było całe mnóstwo takich chwil, jednak to właśnie tę chwilę najczęściej przywoływała w pamięci potem.
Dlaczego?
Tamtego dnia zabrał ją tam, gdzie dawno razem nie byli...
Tam, wtedy mogła z nim uciec na koniec świata...
Edyta Maria Bożydar
Listy do Pana B...
Moją książkę możesz zamówić
tutaj
https://kobietablog-edytamariabozydar.pl/365-okazji-by-byc-szczesliwa.html