Jak Bóg stworzył Mamę...

"Dobry Bóg zdecydował, że stworzy... MATKĘ.

Męczył się z tym już od sześciu dni, kiedy pojawił się przed Nim anioł i zapytał:

- To na nią tracisz tak dużo czasu, tak?

Bóg rzekł:

- Owszem, ale czy przeczytałeś dokładnie co potrafi to cudo ?

Posłuchaj, ona musi nadawać się do prania ,

lecz nie może być z plastiku... powinna składać się ze stu osiemdziesięciu części,

z których każda musi być wymienialna...

Żywi się kawą i resztkami jedzenia z poprzedniego dnia...

Umie pocałować w taki sposób, by wyleczyć wszystko - od bolącej skaleczonej nogi, aż po złamane serce...

No i ma do pracy sześć par rąk.

Anioł z niedowierzaniem potrząsnął głową:

- Sześć par?

- Tak! Ale cała trudność nie polega na rękach

- rzekł dobry Bóg.

Najbardziej skomplikowane są trzy pary oczu, które posiada mama.

- Tak dużo?

Bóg przytaknął:

-Jedną parę ma , by widzieć wszystko przez zamknięte drzwi, by nie pytać co chwilę : "Dzieci, co tam wyprawiacie?".

Drugą parę ma umieszczoną z tyłu głowy,

aby mogła widzieć to, czego nie powinna oglądać, ale o czym koniecznie musi wiedzieć, by jej dziecko było bezpieczne .

Ostatnia para służy , by po kryjomu przesłać spojrzenie synowi, który wpadł w tarapaty: "Rozumiem to i kocham cię".

- Panie - rzekł anioł, kładąc Boga rękę na ramieniu - połóż się spać, jutro też jest dzień...

- Nie mogę- odparł Bóg

-Zresztą już prawie skończyłem.

Udało mi się osiągnąć to, że sama zdrowieje, jeśli jest chora, że potrafi przygotować sobotnio-niedzielny obiad na sześć osób z pół kilograma mielonego mięsa , oraz jest w stanie utrzymać pod prysznicem dziewięcioletniego chłopca.

Anioł powoli obszedł ze wszystkich stron model matki, przyglądając mu się uważnie, a potem westchnął:

- Jest zbyt delikatna.

- Ale za to jaka odporna! - rzekł z zapałem Pan.

- Zupełnie nie masz pojęcia o tym,

co potrafi osiągnąć lub wytrzymać taka jedna mama.

- Czy umie myśleć?

-Jak nikt inny . Potrafi zrobić najlepszy użytek z szarych komórek, oraz dochodzić do kompromisów,gdy trzeba.

Anioł pokiwał głową, podszedł do modelu matki przesunął palcem po jego policzku.

- Tutaj coś przecieka - stwierdził.

- Nic tutaj nie przecieka - uciął krótko Pan. - To łza.

- A do czego to służy?

- Wyraża radość, smutek, rozczarowanie, ból, samotność i dumę.

- Jesteś genialny! - zawołał anioł.

- Prawdę mówiąc, to nie ja umieściłem tutaj tę łzę - melancholijnie westchnął Bóg.

Łzę wymyśliła już Ona sama "

Bruno Ferrero

"Czterdzieści opowiadań na pustyni"