Mam 53 lata...

Mam 53 lat.

Nie mam czasu i chyba już nie mam ochoty na transakcje w swoim życiu.

Jestem na etapie, że już nic nie muszę.

Nie muszę już nic nikomu udowadniać.

Nie muszę być taka czy inna.

Nie muszę, ewentualnie mogę.

Mogę, bo chcę.

Mogę, bo kocham.

Mogę, bo coś jest dla mnie ważne.

Jeśli coś próbuje mnie krzywdzić, zostawiam za sobą.

Nie pozwalam się ranić.

Ale też i nie odpowiadam tym samym.

Bo i po co?

Przeszłam długą drogę, by być tu, gdzie dziś jestem.

Miłość?

Zawsze byłam tą, która gdy kochała, to po prostu kochała. 

Kochałam całą sobą. 

Od początku do końca. 

Czasem za bardzo

Czasem za dwoje. 

Dlatego pewnie tak się działo w moim życiu. 

Musiałam przeżyć pewne rzeczy, by dziś widzieć to, co wiem.

A co wiem? 

Dziś wiem, że moja Miłość zaczyna się ode mnie.

Dziś wiem, że moja Miłość zaczyna się we mnie.

Wierzę, że wszystko dzieje się we właściwym czasie.

Wierzę, że wszystko dzieje się po coś.

Że wszystko jest takim, jakim ma być.

Dlatego nad tym, co mnie spotyka, pochylam się ze zrozumieniem.

Z uważnością.

Nawet gdy boli.

Próbuję zrozumieć lekcje.

Próbuje zrozumieć, czego mam się nauczyć.

Tak patrzę na życie.

Przez pryzmat lekcji.

Po mojemu po to tu jesteśmy.

 

By się uczyć.

 

Nauczyłam się tego.

Pozwala mi to przeżyć trudne chwile.

Przetrwać.

Mam też w sobie wiarę, że to, co najlepsze, jest wciąż przede mną.

Wciąż wierzę w miłość.

Wciąż wierzę w Ludzi.

Wciąż wierzę, że mogę jeszcze być, nie tylko bywać w swoim i czyimś życiu. 

 

A Ty, w co wierzysz moja Kochana ?

 

Pozdrawiam Cię ciepło.

Edyta Maria Bożydar 

 

 

Jeśli moje słowa trafiają do Ciebie, możesz wesprzeć to, co robię.

Jak?

Możesz wypić ze mną wirtualną kawę.

Poniżej link do Twojej kawy dla mnie

www.buycoffee.to/EdytaMariaBozydar

Możesz zostać też moim Patronem.

www.patronite.pl/EdytaMariaBozydar

 

 

Dziękuję