Jest już rano...

Jest już rano. 

Pierwsza myśl?

Przyszło. 

Jest to moje Dziś. 

To, co wczoraj jeszcze czymś nie było pewnym. 

To, co może przycisnęło mocniej ciut, teraz znowu cicho siedzi w nogach. 

I tak patrzy, jakby chciało znów zapytać. 

Co też ze mną zrobisz? 

Wiem!

Na głupoty mnie rozpuścisz.

I rozmienisz na martwienie się na zapas.

Znowu będziesz o tym myśleć, co by było, gdyby.

Tak to do mnie szepta moje dziś.

Ja?

Tak szczerze? 

Nie wiem co ja z Tobą zrobię Dziś

Czasem tak po prostu nie wiem. 

Ale jak już pytasz, no to może choć pomyślę, co ja mogę z Tobą zrobić. 

Może. 

Może kilka łez pozbieram złotych. 

Może znów odszukam uśmiech szczery. 

Może znajdę nieba skrawek. 

I te moje małe szczęścia dostrzec się odważę. 

Ot spróbuję żyć. 

Znów szczęśliwą być. 

Trudne, da się słyszeć z boku. 

Trudne. 

Wiem, że trudne. 

Czasem może niemożliwe. 

Ale myślę sobie. 

Że tak trzeba. 

Tak na przekór temu złemu. 

Bo z tym naszym Dziś tak  już bywa, nie zachodzi do każdego. 

 Czasem gubi drogę tak na amen. 

Jeśli przyszło, zrób mu dobrą kawę

Edyta Maria Bożydar 

Jeśli moje słowa trafiają do Ciebie, możesz wesprzeć to, co robię.

Jak?

Możesz wypić ze mną wirtualną kawę.

Poniżej link do Twojej kawy dla mnie

www.buycoffee.to/EdytaMariaBozydar

Możesz zostać też moim Patronem.

www.patronite.pl/EdytaMariaBozydar

Dziękuję