Nieobecni...

Jeśli się kogoś kocha, to myślę sobie, że miłość ot tak nie odchodzi. 

Nie mija. 

Gdy coś się kończy, tę miłość chowa się wtedy głęboko na serca dnie. 

Starannie układa w myśli. 

Otula pergaminem wspomnień. 

Jakby się chciało ją ustrzec przed całym światem. 

Ochronić. 

Na krzywdę więcej nie pozwolić. 

Czasem, gdy zła godzina wybije, 

gdy smutku fala zaleje duszę, 

gdy ta cholerna tęsknota zasnąć nie pozwala, 

wyciągam wtedy tę swoją miłość i tulę. 

Uśmiecham się do wspomnień. 

Czuję. 

By pamiętać. 

Tak się kocha, tych nieobecnych. 

Tych, którzy odeszli,

choć obiecali, że będzie inaczej. 

Edyta Maria Bożydar