Blog

Wielkie słowa. 

Wielkie gesty. 

Tak po mojemu? 

Są dobre na wielkie okazje.

 Codzienność tego nie potrzebuje.

Nie potrzebuje wielkich słów, by mieć swoje miejsce. 

Nie potrzebuje wielkich okazji, by być szczęśliwą. 

Wystarczy jej dotyk.

Zapach parzonej malinowej herbaty.

Szarlotka z cynamonem 

Mówi się , że nie jest ważnym, co nas  spotyka, a to, co z tym robimy, co nas spotyka.

Jest w tym dużo racji.

 Jednak nie do końca.

Tak mimo wszystko myślę sobie, ważnym jest też to, co nas spotyka.

 Dlaczego tak?

Zatrzymałam się przy Tobie, by nauczyć się kochać siebie.

Ty,

jak nikt inny, uczyłeś mnie tego codziennie.

Uczyłeś mnie ciszy, co bolała. 

Uczyłeś, że łzy mają gorzki smak. 

Uczyłeś, że można być z kimś i jednocześnie być samą. 

Uczyłeś, że raz można być w niebie, a zaraz potem budzić się w piekle. 

Uczyłam się długo.

Twoje życie ma kolor Twojej duszy... 

Najcenniejszym darem, jaki możemy sobie podarować nawzajem, wbrew pozorom

nie jest czymś, co można kupić. Tego nie kupimy w żadnym sklepie. 

To możemy tylko dostać. 

Tym czymś jest 

Obecność. 

Chcę być Celem. 

Nie narzędziem.

Pomyślała. 

W końcu zrozumiała. 

Skupianie się na innych ludziach sprawia, że stoimy w miejscu.

Albo i nawet się cofamy.

W tym swoim rozwoju.

W tym swoim dochodzeniu do prawdy.

W tym, co dla nas ważne.

Patrząc ciągle na innych, nie mamy już czasu na siebie.

Z czasem zapominamy o sobie.

Nie jesteśmy już dla siebie ważni. 

I tak mija to nasze życie.

Dzień za dniem. 

Bo przecież czas nie będzie czekał. 

W Twoim życiu

pojawią się Ci,

z którymi Ci będzie po drodze.

Pojawią się też i tacy, z którymi nie będziesz umiała się porozumieć. 

Zaakceptuj to jednak.

Zrozum.

Nie w Tobie jest problem.

Zresztą tamci też są ok.

Ot.

Każdy z nas ma tę swoją drogę. 

I ta ona nas kształtuje. 

Od dziecka słyszałam. 

Idź na koniec, znajdą Cię.

Gdy pierwszy raz usłyszałam, pokochaj siebie, a wszystko w Twoim życiu zmieni się na lepsze, nie rozumiałam nic.

Z czasem jednak zaczęłam rozumieć sens tych słów.

Dzisiaj są moim sposobem na życie.

Pomagają mi iść, przez naprawdę czasem zawiłe meandry życia.

Jak je rozumiem? 

Dziś poczułam, że muszę coś powiedzieć.

Dać świadectwo. 

A będzie nim moja historia. 

Dawno temu, gdy miała 6 lat, wyjechałam z moją Babcią do Bystrej Podhalańskiej na całe wakacje.

Tam wtedy nie widziałam, że zapamiętam ten czas na długo.

Na zawsze.

Będąc dzieckiem, włóczyłam w tej mojej Bystrej z miejscowymi dziećmi, gdzie popadło.

Wracałam potem taka umorusana do domu.

Często targałam za sobą zdobyte skarby.

Biedronki w słoiku, kolorowe kamyki, kwiatki zerwane w polu. 

Raz nawet kota przyniosłam chorego.

Jednym słowem działo się. 

Pewnego dnia, wracając, dojrzałam na drodze prowadzącej do domu Kogoś, kto stał i czekał na mnie. 

Wiedziałam, że czeka na mnie. 

Nigdy nie przestawaj robić tego, co kochasz. 

Przytulenie to takie,

Chcę Ci powiedzieć, że jesteś dla mnie ważny. 

Że Cię lubię. 

Że Cię Kocham 

Przeczytałam słowa:

Nie ważne, ile czekasz,

ale na kogo czekasz. 

Fabio Volo

Ode mnie 

No chyba nie do końca

nieważnym jest, ile czekasz.

Można czekać i się nie doczekać.

Może się okazać, że ktoś, komu oddałaś serce, miał inne plany na tę swoją przyszłość.

Może się okazać, że Ciebie w tych planach nie było. 

Dlatego 

nie czekaj w nieskończoność. 

Dziś jest dobrą okazją, 

by żyć.

By znów dać sobie szansę. 

By znów spróbować. 

Masz prawo. 

Masz prawo do słabości. 

Masz prawo do łez. 

Masz prawo być 

czasem może i trudną.

Może i marudną.

Taką może i czasem zabeczaną.

Taką nieporadną.

Masz prawo do tego, by czasem siąść i nie widzieć co dalej.  

Masz do tego prawo. 

Masz prawo do tego, co w Tobie. 

I nic do tego komuś, kto stoi tylko z boku.

Nawet jeśli chce dobrze.

On nie jest Tobą. 

I tak naprawdę nie wie, co by było, gdyby jemu przyszło zmierzyć się z tym, z czym teraz mierzysz się Ty. 

Co w tym, tak po mojemu, jest najważniejsze? 

Wdzięczność to świadomość. 

Świadomość tego, że nic nie jest nam dane na zawsze. 

Dom. 

Rodzina.

Ci, których kochamy.

My sami.

Nic z tego nie jest nam dane na zawsze.

Będę dalej wierzyć,

nawet jeśli inni tracą nadzieję 

Będę dalej dawać miłość, 

nawet jeśli inni sieją nienawiść.

Będę dalej budować, 

nawet jeśli inni niszczą.

Będę dalej mówić o pokoju, 

nawet w trakcie wojny.

Będę dalej oświetlać, 

nawet w środku ciemności.

I będę dalej siać, 

nawet jeśli inni niszczą plony.

I będę rysować uśmiechy na twarzach ze łzami.

I przekażę ulgę, gdy zobaczę ból.

I dam powody do radości, gdzie są tylko smutki.

„Mężczyzna poszukiwał żony i po poradę przyszedł do Mistrza

Dawno, dawno temu do pewnego mistrza przyszedł człowiek i powiedział, że nie może znaleźć dla siebie partnerki, która by mu odpowiadała i którą

kochałby do końca życia.

– A jaka miałaby być ta kobieta? – zapytał mędrzec.

Człowiek zastanowił się chwilę, a potem rzekł:

– Tęsknię do kobiety kochającej, mądrej, odpowiedzialnej, szlachetnej, radosnej, czułej, wrażliwej, delikatnej, pięknej, zmysłowej, zaradnej, silnej, samodzielnej… która kochałaby mnie do końca życia.

Dodał jeszcze kilka równie rzadkich cnót, po czym zapytał mnicha, co ma począć. Mędrzec zajrzał mu głęboko w oczy i powiedział:

– Znam absolutnie pewny, lecz bardzo trudny sposób, dzięki któremu spotkasz właśnie taką kobietę.

– Jaki to sposób?! – zapytał ucieszony człowiek.

Kiedyś wierzyłam, że moja miłość, przyjaźń, zaangażowanie może kogoś zmienić.

Może coś zmienić. 

Kiedyś w to wierzyłam. 

Dzisiaj wiem, że było to takie trochę naiwne z mojej strony. 

No bo jak można wierzyć, że możemy zmienić innych, wiedząc jednocześnie, jak bardzo nam samym trudno czasem jest coś zmienić w tym naszym życiu?

No właśnie.

Może być ciężko.

Dlaczego?

Oczekiwania wobec innych ludzi mogą sprawić, że się zawiedziesz.

Że życie bardziej zaboli.

Że będziesz musiała zrobić krok do tyłu. 

Oczekiwania wobec siebie mogą sprawić, że ruszysz z miejsca.

Że zrobisz krok do przodu. 

Że zmienisz coś na lepsze. 

Że coś naprawisz.

Że dotrzesz tam, gdzie chcesz. 

Zrozum. 

Chodź.

Zrobiłam kawę.

Posiedzimy sobie. 

W ciszy pobędziemy. 

Świat zza oknem oglądniemy. 

Dwie dziewczynki w wieku 12 lat, siostry, bliźniaczki wyskoczyły przez okno. 

Jedna z nich nie żyje. 

Zabił ją hejt. 

Hejt, który przez tych, którzy hejtują jest nazywany prawem do własnego zdania.

Czym jest naprawdę hejt? 

Dla mnie jest szlamem. 

Jest językowym dnem.

Jest moralną kloaką.

Dlaczego więc są ludzie, którzy to robią? 

Dla nich, myślę sobie, jest to okazja, by poczuć się lepiej.

Jest to okazja, by komuś dokopać.

Mnie ktoś dokopał wcześniej, no to teraz ja dokopię komuś innemu.

Tak sobie tłumaczą.

Dla mnie żadne złe doświadczenia nie powinny być okazją, by mówić do kogoś źle. 

Złe słowa nie mają żadnego usprawiedliwienie.

Złe słowa ranią.

Złe słowa, widać mogą nawet zabić.

Jeśli nie umiemy być mili, nie mówmy nic.

Zamknijmy buzię na przysłowiową kłódkę. 

Dlatego dzisiaj 

powiem coś, co powinnam powiedzieć dawno temu. 

Powiem coś, co myślę sobie, każdy z nas powinien mieć odwagę powiedzieć. 

Co chcę powiedzieć? 

No to jak to jest z tym szczęściem?

Jest?

A może go nie ma? 

No myślę sobie, że jest. 

Czasem nawet przychodzi do nas samo.

Przychodzi bez pytania, czy może. 

Przychodzi i siada tak z boku. 

Siedzi sobie cichutko i czeka.

No czeka.

Czasem jest tak, że kochamy ale musimy coś zrobić. 

Musimy coś zrobić dla własnego dobra.

Co? 

Wojna jest czymś, co nie powinno nigdy się wydarzyć.

Wojna jest złem.

Odbiera, nie dając niczego w zamian.

Dzieci uczone od małego braku, później już jako dorośli biorą ten brak ze sobą.

Gdziekolwiek pójdą, ten Brak idzie za nimi.

Tak krok w krok.

Brak miłości.

Brak obecności.

Brak takiego dobrego bycia, że można być czasem tak do niczego, a i tak ktoś nas będzie kochał.

To się chyba nazywa miłość.

Jeśli tego nie dostaniemy jako dzieci, jako dorośli jesteśmy tego głodni.

Ciągle głodni.

Cuda, myślę sobie, tak mimo wszystko zdarzają się częściej tym, którzy w nie wierzą.

Nie kochaj tych, którzy nie kochają Ciebie.

Edyta Maria Bożydar

Tak sobie myślę. 

Jeśli boisz się za coś dziękować, to znaczyć to może, że gdzieś w głębi serca nie wierzysz, że na to zasługujesz.

Jeśli nie zasługujesz, to jak możesz to dostać? 

Zatrzymać? 

Docenić? 

Ot choćby. 

Jeśli nie wierzysz, że zasługujesz na szacunek, to czy ktoś może Ci go tak naprawdę podarować, żebyś Ty czuła się szanowana? 

Jeśli nie wierzysz, że zasługujesz na obecność, to czy ktoś może Ci ją dać w taki dobry dla Ciebie sposób, w taki, że ją dostrzeżesz? 

Jeśli nie wierzysz, że ktoś może Cię pokochać, taką, jaką jesteś, no to jak ta miłość, gdy się już zjawi, może dać rady?

Sama? 

Bez Ciebie? 

No jak to się może udać? 

Sukces ma wiele imon.

Sukcesem można nazwać, to że żyjemy w zgodzie z samym sobą.

Że potrafimy się znaleźć tu i teraz, nie sprzedając diabłu duszy.

Że są wokół nas ludzie, których kochamy i którzy nas kochają.

Kobieta, która kocha, nie potrzebuje komplementu od każdego napotkanego faceta.

Cholernie samotnym można być w tłumie.

Pośród ludzi.

W tzw. rodzinie.

Bo w życiu czasem trzeba odłożyć skrzydła i ubrać dobre buty. 

I ruszyć tam, gdzie trzeba. 

I zrobić to, co trzeba. 

Bez zbędnych dylematów. 

Bez ciągłych znaków zapytania. 

Bez tego cholernego, nic z tego nie będzie. 

To trzeba choć raz w życiu odłożyć na bok.

Życia innym ludziom nie naprawię. 

Już to wiem.

Mam jednak coś, co nic nie kosztuje, a może pomóc.

Coś, co mogę podarować. 

Łap

Życzę Ci tego z całego serca.

Każdy ma inną. 

Ktoś żyje w wiecznej, deszczowej jesieni, ktoś – w natchnionej wiośnie, w której po deszczowym dniu wychodzi słońce. 

Nie zmuszaj człowieka, by był taki, jakim chcesz go widzieć. Nie miej pretensji. 

On i tak pozostanie sobą i wróci w swoją pogodę, nawet jeśli będzie ona najzimniejsza na całej planecie. 

Lepiej jest zaakceptować pogodę bliskiego człowieka, jej uroki, pokazać mu korzyści własnej i stworzyć jeden wspólny klimat dla dwojga."

 Eltaj Safarli

Ode mnie

Mądre słowa.

Jak je rozumiem?

Jesteś mądra 

Jesteś dobra. 

Jesteś silna. 

Jesteś Cudna taka, jaka jesteś. 

Myślę sobie, że ta miłość, nie z okładek, wcale nie jest łatwa.

Nie jest taka kolorowa, ani słodka też.

Jaka jest?

Dziś usłyszałam.

Twoje słowa dodają mi mocy.

Tak sobie myślę. 

No tak.

Dziś myślę, mogę zjeść pączkowy tort bez wyrzutów sumienia.

Z jakiej okazji?

Dziś mija dokładnie cztery lata, jak wstałam rano i pomyślałam:

Zakładam bloga.

Żeby oddać temu opisowi odpowiednią dramaturgię, muszę rzec, że ja nic a nic nie wiedziałam, jak zakłada się bloga.

Ja zupełnie nietechniczna jestem. 

Romantyczna tak.

Ale zupełnie nietechniczna.

Ot wypisz wymaluj Kobieta 

No, ale wiecie, jak to jest.

Jeśli jest nam coś pisane, to wcześniej czy później, tak się stanie. 

Wielkie słowa. 

Wielkie gesty. 

Tak po mojemu? 

Są dobre na wielkie okazje.

 Codzienność tego nie potrzebuje.

Nie potrzebuje wielkich słów, by mieć swoje miejsce. 

Nie potrzebuje wielkich okazji, by być szczęśliwą. 

Bo nie zawsze jest dobry dzień. 

Bo nie zawsze wszystko się układa.

Bo czasem tak wszystko uparcie jest do dupy, że trudno się uśmiechać do tego, co jest.

Zdarza się. 

Poukładałam to swoje życie na nowo.

Może nie mam wszystkiego, ale 

mam święty spokój.

Ten, który nie ma ceny. 

Zapanował w moim życiu. 

Zrób coś dzisiaj dla siebie.

Zadbaj o siebie. 

Bądź wystarczająco silna, by odejść od tego, co Ci nie służy.