Blog

 

 

 

 

 

 

 

A czy codzienność upleciona z małych, drobnych, cudnych chwil nie jest czasem tym, o co w tym wszystkim chodzi?

Kocham Cię w przelocie.

Źle mi bez Ciebie.

Czekam z kolacją.

 No i ta kawa ...

 

 

 

 

 

Nie uciekaj przed tym, co boli.

Wcześniej czy później ten ból Cię dogoni. 

Dogoni i zniszczy. 

Zniszczy Twoje życie. 

Zniszczy Ciebie.

Zniszczy to, co wokół. 

Nie uciekaj. 

Zmierz się z nim. 

Stań naprzeciw. 

Przeżyj. 

Przepłacz. 

Wykrzycz.

Wyrzuć z siebie tę całą złość.

Utul jak dziecko te wszystkie dlaczego. 

Tylko tak możesz coś zmienić. 

Tylko tak możesz uzdrowić tę część siebie, która boli.

Tylko tak możesz zrozumieć, co tak naprawdę się stało. 

Co potem? 

 

 

 

 

Jeśli chcesz coś zrobić dobrego dla innych ludzi, to spróbuj sprawić, by ich serca zaczęła wypełniać wiara, nadzieja, miłość.

By zamiast lęku, złości, niepewności poczuli spokój, zaufanie, równowagę.

Podaj rękę.

Wesprzyj słowem.

Bądź obecny.

Tak naprawdę.

Tak po prostu.

 

 

 

 

Nie bądź na każde zawołanie. 

Nie bądź na wyciągnięcie ręki. 

Nie stój pod drzwiami, których nikt nie otwiera.

Nie czekaj ciągle na wiadomość. 

Na telefon.

 

Nie czekaj na ludzi, tych ciągle nieobecnych.

 

Życie ucieka. 

 

Edyta Maria Bożydar 

Z cyklu 365 okazji, by być szczęśliwą.

Ktoś napisał.

Chcieć to nie zawsze móc.

Zgadzam się.

Powiem więcej.

Myślę sobie, że każde chcieć na początku jest tylko myślą. Dopiero z czasem to nasze chcieć, ma szansę stać się tym, co robimy. Ma szansę stać się, tym naszym mogę.

Ma szansę.

Od nas jednak zależy czy tak się stanie.

Dlaczego?

 

 

 

Chcę ci wyjaśnić, że nie ma wielkich spraw. 

 

Bądź sobą. 

Bądź proszę prawdziwa.

Bądź taką, jaką zawsze być chciałaś.

Nie jutro.

Ale od dzisiaj.

Od zaraz.

Tak na wariata.

Zepsutą, gdy pragniesz.

Mądrą, gdy okazja.

Szczęśliwą, gdy czas.

Bądź tą, co sama ze sobą potrafi rozmawiać.

Tą, co szczęście codziennie swoje odkrywa.

Tą, co uwierzyła, że to, co najlepsze jest wciąż tuż za rogiem. 

 

 

 

 

Dawno temu,

Była dziewczynka,

Która wierzyła w magię.

Wierzyła, że może być kimkolwiek zechce.

Wierzyła, że dorośnie i spełnią się jej wszystkie marzenia.

Wierzyła, że się zakocha, że będzie miłością i obdaruje miłością.

Nigdy w to nie wątpiła.

Nigdy nie wątpiła w siebie.

 

Słowa mają Moc.

Mają Moc tworzenia. 

 

Jesteś dla mnie ważna. 

Dasz radę. 

Wierzę w Ciebie. 

Kocham Cię. 

 

Niby nic. 

Ktoś powie, to tylko słowa. 

 

A jednak. 

 

W trudnym czasie, potrafią życie uratować. 

Pamiętamy o nich. 

Ciągną nas w górę. 

Dzieją się Cuda. 

Dzieją się, bo to są dobre słowa.

 

Są jednak słowa, które nie są dobre. 

Są złe. 

Bolą. 

Ranią. 

Niszczą. 

Mogą nas nawet zabić. 

 

Jak to możliwe? 

 

Jeśli do dziecka powiesz: 

Jesteś głupi. 

Jesteś niedobry. 

Jesteś do niczego. 

Nie kocham Cię już. 

To dziecko uwierzy w te słowa. 

To te słowa zostaną z nim na dłużej. 

Będą jak taki plecaczek dany na drogę

I to dziecko, już jako ten dorosły ten plecaczek będzie miał przy sobie. 

 

Pójdzie z nim w świat. 

 

 

 

Odpuść sobie to, co nie działa. 

Puść wolno tych, którym z Tobą nie jest po drodze.

Bądź w życiu tych, którym się chce z Tobą być. 

Idź tam, gdzie jeszcze nie byłaś. 

 

 

Nauczyłam się, że proste rzeczy są najlepsze.

Dobre słowo, uśmiech, przytulenie.

Nic nie kosztują. 

Działają Cuda.

 

 

Dziś będzie o codzienności.

 

Czym jest ta codzienność?

Ot mija nam dzień za dniem. Dopiero był poniedziałek, a tu już piątek, sobota i znów poniedziałek. 

Ile razy nie słyszeliśmy takich słów...

Ta nasza codzienność czasem jest tak codzienna, że z czasem staje się niedostrzegalna. 

Staje się niewidoczna.

Taka przezroczysta ta codzienność. 

Czy możemy docenić coś, co przestajemy dostrzegać? 

No może być problem. 

 

 

Nie kochaj mnie za to, że jestem ładna.

Nie kochaj za oczy zielone.

Nie kochaj za czerwoną sukienkę.

Kochaj mnie za to, co czuję.

Doceniaj miłość.

Doceniaj przyjaźń.

Doceniaj we mnie człowieka.

Nie kochaj mnie za to, że ładnie mówić potrafię.

Mówić można wszystko.

To tylko słowa.

 

Moje dziecko do mnie :

Mamo, jeśli ciągle będziesz pomagała najpierw innym, później dopiero sobie, zrobisz sobie w końcu krzywdę. 

A wtedy już nie pomożesz ani innym, ani sobie.

 

Mądre słowa.

Dziś je rozumiem. 

Dziś je stosuje. 

Wpierw zadbaj o sobie.

W następnej kolejności o tych, którzy tego potrzebują.

Dlaczego tak? 

Ano dlatego, że jest wtedy szansa, że to pomaganie wyjdzie każdemu na dobre.

I innym i Tobie.

Równowaga słowo klucz. 

Taki zdrowy balans.

Dlaczego? 

 

" Co znaczy być Prawdziwym? Zapytał Królik pewnego dnia.

Czy to znaczy mieć ten brzęczyk w sobie wystający kijek do trzymania?

Prawdziwość nie ma związku z tym, jak jesteś zbudowany-odparł Skórzany Konik. To jest raczej coś, co ci się przydarza. Kiedy dziecko bardzo cię kocha, to nie tylko pobawi się z tobą, ale nie zostawia Cię. Gdy naprawdę cię kocha przez długi, długi czas, chce Cię mieć zawsze przy sobie, wtedy też stajesz się Prawdziwym.

Czy to boli? 

 

 

Mam wszystko, czego mi potrzeba. 

 

Kocham na dzień dobry. 

 

Co słychać? 

 

Jestem. 

 

Czy więcej czego trzeba... 

 

 

A ja tak sobie myślę, że miłość jest szyta na miarę człowieka.

 

 

Świadomość jest pierwszym, myślę sobie, najważniejszym krokiem do zmiany tego, co nie działa. 

Totalna biologia, uświadamiając nam, że my i inni ludzie jesteśmy naczyniem połączonym, pokazuje, że zmieniając siebie, możemy pomóc innym zmienić siebie. 

I na odwrót...

 

 

Dziś wiem, że to niemożliwe, by zmienić drugiego człowieka. Nawet gdy kochamy.

Nawet gdy jesteśmy zdolni do poświęceń.

To jest niemożliwe, by kogoś zmienić. 

Dziś wiem, że zmieniać trzeba siebie. Tylko tak możemy coś zrobić. 

Pracując nad sobą, pokonując własne słabości.

Dlaczego tak?

To one te wszystkie nasze przekonania są naszym prawdziwym i najgroźniejszym przeciwnikiem.

To nasze nie da się, to nasze, bo ja mam ciągle pecha, to nasze nie nadaję się do niczego, to nas ciągnie w dół. 

Strach, niepewność, rozpacz, to nieustające poczucie osamotnienia, no i ten brak wiary to wszystko podcina te nasze skrzydła.

No a jak tu latać, gdy nie ma się skrzydeł?

Nie da się. 

Dlatego trzeba to zmienić. 

Zmienić w sobie. 

Zmieniać tak, by coś się zmieniło.

Trudne. 

Wiem, że trudne.

Czasem najtrudniejsze.

Niekiedy niemożliwe zmienić siebie. 

Dlaczego tak? 

 

Co jest smutne w kochaniu Nieobecnych ? 

Smutne jest to, że Miłość do nich umiera powoli.

Umiera, choć wcale umrzeć nie chce.

Broni się. 

 

 

Co czujesz? 

Dlaczego to czujesz ?

 

Co w Tobie siedzi?

 

Wiesz?

Dlaczego pytam?

Mój Anioł co wieczór pierze skrzydła w pralce.

Zawiesza je troskliwie nad kuchennym piecem

Czy jesteś ofiarą? 

 

Czy tak się czujesz? 

 

Co czujesz? 

Spróbuj zrozumieć. 

 

Czym jest ta rola? 

Rola ofiary. 

Kim jest ofiara? 

 

Osobiście bardzo długo byłam w roli ofiary. 

Zbyt długo. 

 

Na co liczyłam, gdy byłam w tej roli? 

Że ktoś mnie uratuje. 

 

Jest czas na radość. 

Jest też i czas na smutek. 

Gdy przychodzi do Ciebie ten drugi, nie odganiaj go. 

Nie zakrzykuj. 

Nie zastępuj niczym. 

Przyjmij. 

Uszanuj. 

Znajdź przestrzeń dla niego.  

Daj sobie i jemu czas. 

Daj sobie i jemu miłość. 

Utul jak dziecko. 

Pocałuj czule. 

Wiem. 

Wiem, że to trudne. 

Wiem, że to boli... 

 

Mówisz, że jesteś taka słaba.

Że czujesz się tak byle jak.

Tak do niczego. 

Że ciągle jeszcze brak Ci siły, by puścić to, co boli. By puścić to, co rani. Mówisz, że czujesz złość.

Mówisz, że jesteś na siebie zła.

Że jeszcze nie potrafisz ot tak zostawić za sobą tego całego bałaganu.

 

Tak po mojemu?

 

Było sobie na świecie Coś. Żyło cichutko w głębi duszy. Nikomu nie wadziło. Pewnego razu do duszy zabrnęło Uczucie. To było bardzo dawno. Coś ceniło sobie Uczucie i bało się je stracić. Nawet zaczęło zamykać drzwi na klucz. Coś i Uczucie spotykali się, spacerowali po zakamarkach duszy, rozmawiali o niczym, marzyli. Wieczorami rozpalali ognisko, żeby ogrzać duszę.

Coś przyzwyczaiło się do Uczucia i miało wrażenie, że Uczucie zostanie z nim na zawsze. Uczucie zresztą to obiecało, było takie romantyczne. Ale pewnego razu Uczucie zniknęło. Coś szukało Uczucia wszędzie, szukało i szukało. Długo szukało. Aż w jakimś zakątku duszy znalazło wyrąbaną siekierą dziurę. Uczucie po prostu uciekło, pozostawiając ogromną ranę. . Coś oskarżyło siebie o to wszystko. Coś zbyt bardzo wierzyło Uczuciu, by się obrazić.

Na pamiątkę Uczucia została w duszy dziura. Nie dało się jej niczym załatać. Po nocach wpadał przez tę dziurę zimny, zły wiatr. Wówczas dusza lodowaciała i kurczyła się.

Mijał czas... 

 

Jeśli w środku masz strach, życie będzie cię straszyć.

 

Wrażliwe dusze potrzebują odpoczynku,

pauzy, ciszy

Wydaje nam się, że to jeszcze nie dziś. 

Nie jutro. 

Że odejdziemy wtedy, gdy wszystko tu załatwimy. 

„Przy okrągłym stole zasiadały dusze i wybierały dla siebie temat następnej lekcji. Najbardziej odważna i najsilniejsza dusza wstała i oznajmiła:

- Tym razem wybieram się na Ziemię, żeby nauczyć się wybaczać. Kto mi w tym pomoże?

Dusze współczująco i z pewnym niepokojem spojrzały na nią i wszystkie na raz zaczęły mówić:

- To jedna z najtrudniejszych lekcji… Może ci nie starczyć jednego życia… Będziesz cierpieć… Bardzo ci współczujemy… Możesz sobie nie poradzić… Kochamy cię i będziemy cię wspierać…

Jedna z dusz powiedziała:

- Jestem gotowa ci towarzyszyć na Ziemi...

Lubię patrzeć w gwiazdy. 

 

 

 

Jeśli nie wiesz co dalej, kochaj. 

Jeśli nie wiesz, w co wierzyć, kochaj. 

Jeśli cokolwiek smuci Twoje serce, kochaj.

Po prostu kochaj.

Tak na przekór. 

Tak mimo wszystko. 

Ktoś kiedyś powiedział:

Na początku było słowo.

Ja powiem inaczej. 

Na początku byłam ja. 

Miłość.

 

Nie szukaj kogoś, z kim możesz być, lecz kogoś bez kogo nie możesz żyć… 

 

Przeczytałam słowa.

 

I mnie zmroziło.

Dlaczego? 

Dziś wiem, że to gotowa recepta na unicestwienie.

Na unicestwienie samego siebie. 

Dziś to wiem. 

Kiedyś było inaczej.

Kiedyś nie wiedziałam. Kiedyś wierzyłam, że tylko ten drugi człowiek może sprawić, że będę tak naprawdę szczęśliwa. I kiedy taki człowiek się pojawił, oddałam całą siebie. Wszystko było. Motyle w brzuchu, chemia, każda minuta razem, seks z kosmosu, niekończące się rozmowy. A jednak pewnego dnia wszystko się skończyło. Ktoś, bez kogo, wydawało się, że nie mogłam żyć, odszedł. Myślałam, że to koniec. Wydawało mi się, że nie przeżyje. Bolało wszystko. 

Nawet oddychanie bolało. 

Na szczęście przeżyłam.

Dziś wiem, że była to najważniejsza lekcja w moim życiu. 

Co zrozumiałam?